Tobias Jesso Jr. - Goon

True Panther Sounds

Er is een meesterwerkje op onze bureau geland. Sinds we ‘Goon’ de eerste keer in onze cd-lader hebben geschoven, hebben we bijna letterlijk naar niets anders meer geluisterd. Tobias Jesso Jr. heeft ons hart gestolen. Zijn hart is ook gestolen, door een op ‘Goon’ niet bij naam genoemde deerne. En ze heeft vervolgens zijn hart vertrappeld.

Tobias Jesso Jr. was jong en hij wilde wat. Dus besloot de jongeling – 28 lentes – om de sprong te wagen en hij verhuisde van Vancouver naar Hollywood om het te maken in de muziek business. Hij faalde, keerde met een minderwaardigheidscomplex huiswaarts (luister naar Hollywood en voel het verdriet in de stiltes tussen de noten) omdat zijn moeder de diagnose van kanker had gekregen en toen ging zijn lief ervandoor.

Zoveel opgestapelde tragiek, het lijkt zo onwerkelijk dat het doet denken aan het levensverhaal van Mark Oliver Everett. Maar Tobias' smart werd uiteindelijk opgemerkt door de juiste mensen (dank u YouTube) en nu is er dus ‘Goon’. Het verhaal van Tobias is een Vitaya-versie van Inside Llewyn Davis (nog altijd dé film van 2013), maar dan met het happy end dat daar ontbrak.

Tobias blijft twaalf nummers lang in evenwicht op het smalle koord tussen sentimentaliteit en oprechtheid en struikelt niet één keer. Zijn allergrootste wapen is zijn eenvoud. De peperkoeken liedjes roepen herinneringen op aan de solocarrière van John Lennon (nog iemand aan Love gedacht?), of aan het oeuvre van songsmeden uit de jaren ’60 en ’70 als de troostende Billy Joel (Honesty), Barry Manilow (die van Mandy), Harry Nilsson (die van Without You), Tim Hardin (die van How Can We Hang On To A Dream) en Herb Alpert (die van This Guy’s In Love With You). Tobias Jesso Jr. wil op geen enkel moment hip zijn, zet zich gewoon aan zijn piano en laat zijn nummers schitteren in hun eenvoud.

Maar ook als hij de piano aan de kant laat staan en zich beperkt tot wat getokkel op een gitaar, zoals in The Wait, maakt hij indruk. Het kan zo naast Yesterday van The Beatles gaan staan. Trouwens, ook Crocodile Tears had op een plaatje van The Beatles kunnen staan, misschien wel die met die eenzame hartenband. Leaving L.A. doet dan weer denken aan de trieste Beach Boys, die van Tears In The Morning of God Only Knows. Het zijn grote vergelijkingen, maar luister en besef zelf dat ze gerechtvaardigd zijn.  

‘Goon’ is een verwerkingsproces dat zo persoonlijk is dat het weer universeel herkenbaar wordt. Luisteren naar de teksten kan dan ook pijn doen, op een minder vrolijke dag. Without You bijvoorbeeld, wanneer hij “There’s no future I want to see/ without you” zingt. Het is de smart van de hele wereld, opnieuw aan de juiste kant balancerend tussen sentiment en oprechtheid.

Uit Can’t Stop Thinking About You leren we dat het niet om een verse wonde gaat, maar om een groot gapend gat van enkele jaren (I’m scared to apologize/ after all these years”) en hij wordt er nog steeds radeloos van (“There’s got to be something I can do”). Terwijl hij blijft smeken om vergeving (Bad Words) is zij, getuige How Could You Babe, gewoon verder gegaan met haar leven (“And I find out you'd gone and met a new man/ and told him he's the love of your life”) en dat doet pijn.

En dan, na twaalf pareltjes, is het er allemaal uit. Een hart, bloot op de tafel. Tobias Tesso Jr. heeft al laten weten dat met ‘Goon’ zijn verwerkingsproces is afgerond. Hij heeft zijn eigen hart weten te lijmen en heeft het onze gebroken, maar we zijn hem er dankbaar voor.