Todd Rundgren - Arena

Cooking Vinyl

Todd Rundgren... De naam klinkt bekend, maar wie is hij, wat doet hij, hoe klinkt hij, en waar kennen we hem van? De betere muziekencyclopedie biedt uitsluitsel: als producer duikt zijn naam op bij Meat Loaf, Patti Smith, XTC, Bad Religion en een paar dozijn andere grote namen. Zelf speelt hij het soms ook wel eens wat. Alles van powerpop over psychedelische toestanden tot fusion. The seventies kortom. Op 'Arena' zijn ze helemaal terug.

Retro of gedateerd? Essentieel werk of kastvulling? Stof voor discussie. Maar dat Rundgren een plaat kan doen klinken zoals hij wil, staat buiten kijf. Het lijkt zelfs alsof Rundgren na 1985 geen enkele plaat meer beluisterd heeft. De productie klinkt tot in de details alsof de plaat een kwarteeuw geleden werd opgenomen. Inclusief gitaren met chorus, akoestische twelve-strings, octavers, zweverige zangpartijen en bij momenten zalig vettige riffs.

Wie niet te beroerd is om af en toe nog eens een kantje Iron Maiden op de platenspeler te gooien, Jeff Healey wel kan smaken of zich in de stilte van zijn kamer wel eens bezondigt aan een plaat van Cheap Trick, zal duimen en vingers aflikken bij stampers als Mercenary, Panic, Mountaintop en Strike. Ouderwetse riffmetal, een met uitsterven bedreigde muzieksoort die helaas al te vaak door karikaturen wordt gebracht voor een publiek waarbij de blonde manen of halsstarrige nektapijten stilaan hun volume en kleur beginnen te verliezen.

Gun en Weakness teren op het soort hardrock-bluesklank dat menig bikerfestival opluistert. Met blues heeft het dus niks te maken, behalve misschien een eenvoudige ritmiek en een repetitief karakter, maar dat zal de gemiddelde Harleyliefhebber na het tiende halveliterblik Leffe worst wezen. Als er maar gestampt kan worden met de laarzen en "yeah" geroepen kan worden. En zo denkt Rundgren er blijkbaar ook over. Teksten lijken dan ook van erg ondergeschikt belang aan het rock- en stampgehalte. Van ons mag het.

Het gaat de zweverige poptoer op met Courage en de ietwat ridicule keyboardloopjes op Today of de trage rockballad Bardo. Fleetwood Mac is het nog net niet, maar het zou niet misstaan op een plaat van pakweg Al Stewart. Het lijken soms eerder stijlstudies. Alsof Rundgren aan de minder getalenteerden wil tonen dat je die zo gewaardeerde seventiesklank wel degelijk nog kan maken en dat je nog probleemloos songs kan schrijven in die stijl.

Jammer genoeg zijn er in de jaren zeventig en tachtig al heel veel albums gemaakt die min of meer klonken als 'Arena'. Er zitten verschillende platen bij met pakkendere songs, smerigere riffs, meer blijvende kwaliteit. En natuurlijk massa's die het veel slechter doen ook. Kwaliteitsvol vertier voor mensen die gestopt zijn met evolueren toen de lederen broek met franjes nog in de mode was.