Tom McRae & The Standing Band - Did I Sleep And Miss The Border
Buffoon Recordings
Is Tom McRae de weg kwijt? Zijn zevende album is eigenlijk zijn achtste of het eerste van Tom McRae & The Standing Band en zijn nieuwste single staat er niet eens op.
“De wereld heeft meer Tom McRae nodig”. Het zijn niet onze woorden, maar die van Simon Armitage, een gevierd, Engels dichter, toneelschrijver en novelle-auteur. Tot voor kort zouden we daar voluit mee akkoord zijn gegaan, maar dit album dat hij uitbrengt onder de naam Tom McRae & The Standing Band brengt ons in verwarring. Dit is niet meer de fijnbesnaarde singer-songwriter zoals we hem al vijftien jaar kennen.
OK, verandering van spijs en zo. Het zal wel zo zijn; en als je een haveloze, rondtrekkende onheilsprofeet wil neerzetten die overal de Apocalyps verkondigt, dan trek je best een paar registers meer open, maar toch… het is schrikken.
Eigenlijk had dit zevende album McRae’s achtste moeten worden, want hij had al een volledige plaat klaar. Maar toen kreeg hij zin om af te stappen van de ingehouden, minimalistische aanpak en het resultaat is dit ‘Did I Sleep And Miss The Border’, een vraag die ook bij ons opkwam: wanneer overschreed McRae de grens van intiem naar barok?
Nog meer verwarring toen de nieuwe single What A Way To Win A War uitkwam. Uitstekende track, alleen… hij staat niet tussen de negen songs op de tracklist van dit album, nochtans past hij qua sound best wel bij de rest.
“Bij het opnemen van deze plaat, zag ik mezelf en de band rond een piano in een post-apocalyptische bar, uit volle borst zingend terwijl het vuur rond ons oplaait”, zegt McRae. En ja, vanaf opener The High Life, lijkt het wel of we in een havenkroeg zitten om zeemansliederen te zingen.
Of zijn het strijdliederen? De plaat komt volgens McRae niet toevallig uit net voor de Britse verkiezingen. Het is een politieke plaat die de mensen wil wakker schudden uit een dagdroom zodat ze zouden zien dat ze bestuurd worden door oligarchen, bankdirecteurs en een allesoverheersende technologie.
Het maakt McRae wanhopig. “I give up, I give in” klinkt het in The Dogs Never sleep, maar tegen het einde hervindt McRae zijn vechtlust dankzij zijn vrienden die in koor zingen: “Don’t give up, don’t give in”. Het thema van (valse) hoop komt nog eens terug in het donkere walsje Expecting The Rain en aan het eind van de plaat in Hoping Against Hope.
Mochten vrienden niet helpen, kan je ook nog altijd bidden. In het mooie, tedere gebed dat Christmas Eve, 1943 eigenlijk is, vinden we de oude McRae terug, alleen dat koortje aan het eind is er teveel aan. Het is wachten tot het centrale Let Me Grow Old With You tot McRae echt ontroert. Niet toevallig is dit het minst barokke nummer op de plaat.
Toch bewijzen McRae en band dat ze de juiste toon kunnen vinden in een meer dreigend nummer. We Are The Mark is het hoogtepunt van de plaat en verzoent ons met de nieuwe koers die ons naar het Damien Rice-achtige My Desert Bride en het intense Lover Still You brengt.
Op een foto in het cd-boekje zoeken goudzoekers naar goud. Ook deze plaat lijkt een zoektocht. Eentje die een paar klompjes van vierentwintig karaat oplevert, maar er zitten helaas ook wat kiezels tussen.
Tom McRae en zijn Standing Band staan op 10 juli op Les Ardentes.