Tom McRae - Etrange Hiver
Rough Trade
De grootste stommiteit die Groot-Brittanië dit millennium maakte? Zonder enige twijfel de Brexit. Althans toch door de ogen van Tom McRae, die zich plots politiek, economisch en ook zeker cultureel compleet geïsoleerd zag. Zijn stil protest? Een plaat vol duetten als ode aan Franse chansons, die in zijn jeugdjaren ook erg aanwezig bleken te zijn. Of “While my friends were listening to Vanessa Paradis, I was listening to Gainsbourg”. Een stevige uitdaging natuurlijk voor een songwriter die gekend is om de oprechte songs, warme stem en vooral niet-Franse uitspraak.
Tijdens de covid-periode bracht Tom McRae al een herwerking van debuutnummer Bloodless uit in duet met Wannes Cappelle (Het Zesde Metaal) in het Engels en… West-Vlaams. Om maar te zeggen dat McRae nogal verknocht is aan de cultuur van het Europese vasteland. Het stil muzikaal anti-Brexit-protest van de zanger met de zalvende stem brengt op ‘Etrange Hiver’ dan ook enkele bijzondere verrassingen. En dat doet hij niet alleen, maar op goede Franse wijze vaak in ruwe man-verleidende-vrouw-duetten met ondermeer Keren Ann, Helena Noguerra of obscure dames met de namen Rose of Vanille. Elke keer neemt McRae een andere partner ter hand.
Laten we er geen doekjes om winden. Voor de openende Wild Love met de in Parijs residerende, Israëlische Keren Ann staan we zeker open. Met wijd galmende piano en dromerige soundscapes of glijdende vioolpartijen prikkelt dit harmonieuze man-vrouw-moment de fantasie. Alleen… valt er geen Frans woord te bespeuren. En dan blijkt al meteen dat heel die continentale achtergrond toch ook met een korreltje zout mag genomen worden.
Niet dat we daar nu per se van wakker liggen, want Tom McRae beseft dat dit de achillespees is van dit project. Wanneer even later Chien Noir (Jean Grillet) een prachtige, trieste ballade op piano en cello brengt, houdt de Brit zich bewust aan de quasi woordloze, tweede stem. En zo schipper je effectief een beetje tussen het Verenigd Koninkrijk en het Europese vasteland. Wat niet altijd even gemakkelijk aanvoelt.
Wij hadden durven opteren voor een Franstalige plaatkant en een Engelstalige, ook al schrap je daarmee meteen ook heel de idee van integratie en eenheid en kan je dan liedjes als Sans Lumière met Vanille, waarin beide talen gebruikt worden (bweeeeek!), in de prullenmand gooien. Of moet Tom McRae opteren voor meer Franse liedjes, want slechts drie van de elf tracks in die andere taal. Mwoah. Trouwens, die ene keer dat McRae toch in die andere taal zingt, botst hij ook niet helemaal tegen de muur. Op de titeltrack neemt Alex Beaupain hem mooi mee op sleeptouw en worden ze eventjes zelfs elkaars gelijke.
Los daarvan doet Tom opnieuw waar hij al sinds het debuut in de millenniumswitch in uitblinkt: die streelzachte en ontzettend gemoedelijke stem in mooie, intieme composities steken. Liefst met akoestische gitaar en wat neoklassieke ingrepen van strijkers en piano eronder. En dat past natuurlijk helemaal bij die spirit van Franse chansons (al dan niet naar het Engels omgezet).
U leest het goed: we vinden het verdienstelijk dat Tom McRae de Britse koppigheid wil doorprikken op de eigen, muzikale manier. En we zijn zelfs te vinden voor een Brit die Franse chansons wilt herinterpreteren (en daarbij beseft dat de uitspraak een hindernis vormt). Maar we hadden liever gehoord dat de bekende duisternistroubadour duidelijk partij had gekozen. En die partij mag gerust in het Engels blijven. Want het ijzingwekkend mooie, akoestische duet met Alma Forrer (Half On My Mind) en het voorafgaande, bijna psychedelische Habit Of You met de aanstekelijke Afrikaanse ritmiek en akoestische groove zijn twee kanjers van songs waar je als vriend noch vijand van McRae naast mag grijpen.