Tomas Barfod - Love Me

Secretly Canadian

Tomas Barfod is een man met vele gezichten. Synthpop onder WhoMadeWho, dan weer bezwerende clubmuziek onder de eigen naam of meer alternatieve elektronicastukjes zoals hier. Zijn tweede worp is alleszins lang geen slechte. ‘Love Me’ heet die, en wel, bij dezen!

Het titelnummer opent erg zorgvuldig met een piano, frêle woorden van Luke Temple en opborrelende elektronica die een uiteindelijk hoogtepunt links laten liggen. Pulsing pikt het karretje aan, en doet dat met al iets meer gewicht in de schaal. Het is tikkende, subtiele elektronica waarover de woorden van Nina K heen klinken. Maar ook hier besluit de Deen nooit over te gaan tot een punchende doorslag.

Destiny’s Child doet het zonder gaststem en weet het zonder die extra troef achter de hand perfect te doorstaan. Het borrelt, het sleept, het is kraaknet, Barfod hoef je analoog niets uit te leggen. Busy Baby sluit perfect aan vanwege een gelijkaardig arrangement. De basgitaar krijgt een grotere rol en ook Nina K zingt meer vrijuit.

Barfod durft ook (met één been althans) uit de eigen housewereld te stappen. Honey, prachtig begeleid door Sleep Party People, is zachte en toegankelijke softpop en straf hoogtepunt. Aftermath hangt minder goed aan mekaar. Nina K draaft voor de derde en voorlaatste keer op, maar ook zij weet nu van geen hout pijlen te maken. De melodietrappen zijn soms te bruusk en ook het meevolgend streepje drama heeft het moeilijk met volgen. Na geruime tijd valt alles wel in een plooi, maar geweldig is dit niet.

Nog zo’n zoekende is Blue Matter met Jeppe Kjellberg. Heel subtiel worden de grenzen van borrelende soft-elektronica afgegaan. Helaas, in dit geval, worden ze nooit overschreden. Braafheid troef, waardoor het nummer eerder anoniem passeert. Waiting For Us en Mandalay doen beter, maar speerpunten van de plaat zijn het allerminst. Vaak futloos met af en toe een sprankeltje hoop, maar nooit bevestigend.

Sell You weet wel verfrissend uit de hoek te komen. Minder melodie, meer percussie en de bijdrage van Night Beds doen veel. Er is ruimte voor verbeelding en de wind kan zo door de fundamenten van het nummer jagen, maar luchtig wordt het niet. Lost, mede door Pell, sluit nog wonderschoon af. Half hiphopgezang, glitterende synths en op tijd en stond een pauzemoment zorgen voor de gemoedsrust van dit nummer.

Een homerun werd het niet, maar onze liefde voor Barfod is meer dan aanwezig.