Torres - Silver Tongue
Merge Records
Drie albums bracht Mackenzie Scott aka Torres al uit. Dat leverde haar haters en fans op, maar niemand blijft onbewogen bij deze artieste uit New York. En dat zal met album vier niet anders zijn.
Het scheelde niet veel of deze plaat was er nooit gekomen. Na drie albums met vooral schurende gitaren was Torres aan herbronning toe. Niet alleen begon ze zich vragen te stellen bij het muzikantenleven waarin je wel jezelf fileert in je songs, maar dat amper iets opbrengt. Ze had ook geen idee waarover ze nog kon schrijven. Bovendien waren daar de wereldwijde ruk naar rechts die haar als queer angst inboezemde, maar ook een verwarrende en stresserende relatie en haar vader die verlamd bleef na een ongeval. Op de koop toe werd ze door haar vorige label 4AD in 2018 aan de deur gezet wegens te weinig commercieel.
Ze stopte ongeveer een half jaar met songs schrijven, maar nadat het stof was gaan liggen, vond ze net in de voorbije verwarring en onzekerheid stof voor nieuwe songs en, gesteund door haar vriendin Jenna Gribbon (de artieste die de cover schilderde), toog ze in haar eentje aan het werk. Geen producer dus dit keer, maar een puur DIY-project dat daardoor ook erg persoonlijk klinkt met weliswaar nog een duidelijke Torres-stempel, maar toch ook anders dan de vorige albums. De rode draad in ‘Silver Tongue’ is “verlangen”, een emotie die door Torres wordt beleefd als iets wanhopigs, oncontroleerbaar en vreemd.
De plaat is haar manier om terug grip te krijgen op haar leven en ze levert alleszins een paar fraaie songs op. Ook Gracious Day staat er op, de track die begin vorig jaar al te vinden was op het internet als Wild Honeypie Buzzsession en zonder twijfel één van de mooiste liefdesliedjes is die vorig jaar verscheen. Als we ooit opnieuw trouwen, wordt dit onze openingsdans. Opener Good Scare stelde als single wat teleur na deze parel, ook al omdat we moesten wennen aan de dominante aanwezigheid van synths in de muziek. Maar ondertussen zijn we er toch voor gevallen en ook nieuwste single Dressing America heeft een dermate mooie opbouw en zo'n teder refrein dat we haar terug in het hart sloten: “I tend to sleep with my boots on should I need to gallop over dark waters to you on short notice”, zingt Scott. Wie heeft ooit zoiets moois tegen jou gezegd?
En er staan nog zulke mooie vondsten op ‘Silver Tongue’, zowel tekstueel als muzikaal. Good Grief bijvoorbeeld, dat ook nog muzikaal het dichtst haar meesterwerk Sprinter benadert, heeft een universele waarheid in zich (“Good Grief / There’s no such thing”) en uit A Few Blue Flowers spreekt evenveel emotie als uit Gracious Day, al drijft het op holle drums en kriepende synths.
Dat Torres slechts negen nummers op haar nieuwe plaat heeft gezet, die samen slechts vijfendertig minuten duren, is tegelijk een zegen en een vloek. De plaat is daardoor lekker gebald en er staat geen rommel op, maar we hadden toch graag wat meer gekregen drie jaar na ‘Three Futures’.
Torres staat op 6 maart in de Botanique en een dag later in Paradiso, Amsterdam.