Torres - What An Enormous Room
Merge Records
Sinds ‘Sprinter’ zijn we onvoorwaardelijk fan van Mackenzie Scott, maar met haar zesde album is het toch worstelen.
Scott, die zich al twaalf jaar Torres laat noemen, heeft alles wat een artiest nodig heeft: een ongelooflijke drive, een enorm talent als songschrijver en gitarist en de moed om zich openhartig bloot te geven zodat ze een rolmodel werd voor duizenden jonge vrouwen. Maar Scott is ook onzeker en tegelijk eigenzinnig en dwars. Drie albums geleden werd ze buiten gekegeld door 4AD omdat ze niet commercieel genoeg wou klinken. Ze antwoordde met ‘Silver Tongue’ en ‘Thirstier’, twee straffe platen op Merge die… inderdaad niet echt het geld deden binnenstromen, maar wel al het goede, dat we van haar kenden, bevestigden.
Met de beukende single Collect kondigde ze in 2023 dit zesde album aan. Op die single leek er weinig veranderd. Meer zelfs, Torres leek terug te grijpen naar de woede van op ‘Sprinter’, terwijl ‘Thirstier’ toch vooral een gelukkige vrouw lied horen, tot over haar over verliefd op visueel artieste Jenna Gribbon. Maar na Collect volgde het veel zachtere I Got The Fear, een nummer dat pas na veel luisterbeurten een plekje in ons hart wist te veroveren, ook al omdat de tekst iets te raadselachtig en vaag blijft om echt de strot dicht te knijpen. Je voelt wel iets, maar je weet niet wat.
Hetzelfde gold voor derde single Wake To Flowers. De gitaar gromt en kreunt nog altijd als vanouds, maar de song heeft een vreemde dynamiek, die je niet meteen op sleeptouw neemt. Het leek erop dat Torres nog minder compromissen wou sluiten dan voorheen. En ja hoor, nu we de plaat een aantal keer oplegden, overheerst de verwarring. Een en ander heeft te maken met de samenwerking met Sarah Jaffe, een Texaanse singer-songwriter die altijd al de neiging had om genregrenzen aan haar boots te lappen. Zij zorgt ervoor dat de ritmesectie op ‘What An Enormous Room’ onverwachte richtingen uitgaat en dat er veel meer gebruik gemaakt wordt van synths. Het resultaat is een soort arttrock waarin de woede en neiging tot shockeren van weleer gekoppeld wordt aan aparte songstructuren die het de luisteraar niet gemakkelijk maakt.
Jerk Into Joy, de track aan wiens tekst de plaat de titel dankt, is daarvan een mooi voorbeeld. De zangmelodie is lieflijk, maar daaronder brandt een onheilspellend vuur van synths en tikkende drums. En dan wordt de song plots onderbroken door Torres, die verbaasd om zich heen lijkt te kijken en zegt: “What an enormous room / what an enormous room / look at all the dancing I can do.” Op het afsluitende Songwriter Forever gaat ze nog verder. De piano klinkt alsof een zatte koster de klokken in de kerktoren laat beieren. Vogels kwinkeleren op de achtergrond en zij zingt er op Sinéad O'Connor-achtige wijze een tekst over: “I am your king / I am your qeen / I am everything in between / I am so many things.”
Het maakt de plaat uniek. Niemand klinkt als Torres. Zelfs zijzelf klonk nooit zoals op deze plaat. Dat is wennen, maar ergens ook bewonderingswaardig. Kunst mag – nee, moet! – grenzen verleggen. En dat is wat Torres op deze plaat doet.
Op 3 februari staat Torres in Cactus Cafe, Brugge. Op 5 februari speelt ze in Paradiso, Amsterdam.