Toxic Shock - Twentylastcentury
This Charming Man Records
Combineer de hardcorepunk van Toxic Reasons met de smerige thrash van Toxic Holocaust en je zou wel eens verdomd dicht bij het Antwerpse Toxic Shock uit kunnen komen. De vijf oldskool punkmetaldudes pakken met ‘Twentylastcentury’ uit met een knalplaat van formaat en zetten zich – mede dankzij de fenomenale livegrillen – voorgoed in de globale thrashmetalannalen.
Het gaat Toxic Shock naar aanleiding van deze tweede langspeler dus aardig voor de wind. Een onvergetelijke releaseshow vol friend-bands en de daaropvolgende concertreeks met ondermeer Municipal Waste en Insanity Alert verhinderen vele fans en followers bijna om bij ‘Twentylastcentury’ zelf stil te staan. Het tweede kindje van dit kwintet blijkt echter in alle opzichten de grote broer te zijn.
Eerlijk? Met producer Flemming Rasmussen - inderdaad, die van Metallica! - zet de band enkele stevige muzikale mijlen vooruit. De invloeden van crossover thrashbands zoals Suicidal Tendencies of D.R.I. zijn zeker nog aanwezig, maar worden gewoon nog dikker uitgesmeerd. Venijnige riffs, gierende gitaarsolo’s en moddervette basgrooves hakken expliciet op de luisteraar in en verdubbelen ook nog eens in snelheid tot furieus hardcoregebeuk. The fun meets the fuck. Verwacht elf songs die gedurende vier minuten of meer hakken, beuken en scheren in hun eigen mechanisme van afwisseling. Maar die bijna bedwelmende gitaargrooves lijken – net als de diep opwellende stem van Wally – van alle kanten op de luisteraar af te komen. Dit album heeft duidelijk een eigen sound, die enkel de grootsten gegund is, en dat leidt toch wel tot een trotse “Whaauw”. En dan mag je inderdaad al eens knipogen naar Metallica, als een strelende, circulaire gitaar Immobilized And Paralized opent; vanzelfsprekend vals alarm voor de beukende uppercut die de band erna uitdeelt.
Spelplezier en energiek vertier in combinatie met stevig spuwende maatschappijkritiek. Check. Hoewel … de kritiek heeft grotendeels moeten plaatsmaken voor een spervuur aan beangstigende, intern beukende gedachten van zanger Wally; soms zelfs op het psychopathische en paranoïde af. Wat niet wil zeggen dat Toxic Shock met afsluiter The Rape Continues geen luide schreeuw tegen de wereldbevolking aan gooit om te stoppen met het zelfdestructieve gedrag en het uitpersen van de natuur. Met als expliciete laatste woorden “We will not survive” tegen een achtergrond van een kernexplosie.
Kort door de bocht: de tweede Toxic Shock kiest voor meer metal en wat minder punk (razendsnelle hardcoresongs als 366ick Days of 2016 Mentality even opzij pinkend). De speed is wat uit de thrash gehaald, maar een rauwe energie-uitbarsting is in de plaats gekomen. Een plaat die in alle opzichten meer solide en volwassen is dan de voorganger. En laat dat nu eens een kanjer van een compliment zijn. Oh ja, de apocalyptische, middeleeuwse detailtekening waarmee een leger skeletsoldaten de mensheid tracht uit te roeien in pure “Waar is Wally”-stijl - heb je ‘m? - is al een heerlijk studieobject op zich!