TOY - Join The Dots
Heavenly Recording
Het is van cruciaal belang. In een boek, een theaterstuk, een film. En ook op een plaat is zowel het begin als het einde van levensbelang. Het bepaalt of je er in de eerste plaats in geïnteresseerd zult raken en of je er achteraf ook iets van zal onthouden. Maar er moet uiteraard iets tussenin zitten ook.
En dat is waar het schoentje wringt bij het nieuwe album van TOY. Want opener Conductor trok van bij de eerste keer dat wij het hoorden de aandacht. Spannend, afwisselend, nieuwsgierig makend. Zoals het begin van een plaat moet zijn.
En het is dan ook nog een instrumentaaltje. Maar dat mag in dit geval de pret niet drukken. Filmische soundscapes worden opgewekt met sierlijk zwierige gitaren, een baslijn om duimen en vingers bij af te likken en toetsen, die dat effect nog meer in de verf zetten. Logisch toch dat je dan meteen verkocht bent.
Maar daarna werd het moeilijk om de rest van de puntjes te verbinden. Pas op: 'Join The Dots' bevat geen slechte nummers, maar als je verwachting hebt gecreëerd met een uitstekende opener, reken je er als luisteraar toch op dat wat gaat komen nog beter dan of minstens even goed is als wat je al gehoord hebt.
Maar waar je daar bij You Won't Be The Same nog in gelooft met dank aan de percussieve inslag van dat nummer en je nog wat geduld kan opbrengen, raak je verderop toch stilaan geïrriteerd door het newwavedoorslagje (die gemoffelde eightiesdrums, de toetsen, ...) en merk je dat je bij de vijfde track al lang niet meer oplet en tegen de tiende track je neus aan het leegeten bent. Je hebt het immers allemaal al eerder (en beter) gehoord. Bij groepen als The Cure en de honderden die daarop volgden.
Pas bij Fall Out Of Love, het laatste liedje dus, word je plotseling weer wakker geschud. Misschien vanwege het tempo dat iets hoger ligt dan bij wat voorafging. Maar meer waarschijnlijk is dat er gewoon meer afwisseling in dat nummer zit. De gitaren van Tom Dougall en Dominic o'Dair raken wel de juiste snaren, het tempo verandert wel tussen strofe en refrein. De zanderige bas verderop in het nummer, de onverwachte pauzes en de puike toetsinterventies houden je alert. Een dijk van een song, waarvan wij er graag elf op 'Join The Dots' hadden zien staan.
Maar helaas dus. Je zal het moeten doen met twee songs, die je hart doen springen. Op de juiste plaats geposteerd op dit album, dat wel, maar daarna zak je als luisteraar volledig weg in onvermijdelijke apathie. En dat is jammer. Heel erg jammer.