Traams - CISSA EP

Fatcat

Verdomme verdomme verdomme. Waarom zijn we ook niet wat vroeger vertrokken om toch dat optreden van TRAAMS mee te pikken op de laatste editie van Dour? Want elke keer weer als we deze ‘CISSA EP’ opzetten, vallen wij voor de energie, die van dit bandje uitgaat.

Van ons mogen deze jongens dan ook ep’s blijven maken. Want op dit exemplaar valt niks aan te merken. Tenzij dan misschien dat ze de kracht van opener Giddy niet meer halen in de andere vier nummers. Maar dan nog blijft dit een plaatje dat wij met plezier telkens opnieuw tot de laatste noot uitzitten.

Dat Giddy is dan ook van een kwaliteit, die gekoesterd moet worden. Over de eerste anderhalve minuut van het nummer hangt nog een soort van sluier. Alsof ze van achter een gordijn spelen. Maar dat merk je dus pas na anderhalve minuut, als de pedalen helemaal worden ingedrukt. Het tempo is moordend, pompt de lucht uit je longen. En zanger-gitarist Stu Hopkins kirt en gilt van speelplezier.

Met Marbles wordt het tempo dus iets teruggenomen. Maar geen nood: er kan ook nog lustig rondgesprongen worden op dit nummer. En het is even aanstekelijk. Er wordt geknipoogd naar de postpunk, geflirt met The Strokes, maar het blijft wel allemaal typisch TRAAMS. Vooral bij Selma kunnen wij aan The Strokes’ onovertroffen debuut niet ontkomen. Carousel drijft dan weer op de ritmesectie, die mooi ingevuld wordt door Hopkins’ gitaar.

En dan is er nog afsluiter en titelnummer Cissa, dat je de evolutie van de new wave naar de postpunk in één nummer doet doorlopen. Het begint traag, dreigend en krijgt steeds meer snelheid. Al merk je dat pas als het nummer al ruim het middelpunt gepasseerd is. Af en toe lijken wij zelfs The Doors te horen.

Volgende keer dus tijdig vertrekken. Dan hadden we niet van anderen moeten horen hoe goed dat concert was. En hadden we Giddy pas echt aan den lijve kunnen ondervinden. Verdomme verdomme verdomme.