Trans Am - Sex Change
Thrill Jockey
Recycleren, bricoleren, goochelen met invloeden, spelen met context, het kenmerkt het muzikale landschap in onze postmoderne maatschappij wel eens. Meester in dat soort postmoderne technieken is Trans Am, een band die kliedert met de kitsch en de kunde van de jaren tachtig totdat er zich een spannend geheel ontluikt waarin met de context van die protserige jaren gespeeld wordt.
Het is bijvoorbeeld niet gemakkelijk te zeggen of dit gezelschap met het soort foute synthklanken, die bijvoorbeeld opener First Words opfleuren, niet net gigantisch de draak wil steken met alle eighties lovers door die ranzige invloeden te incorporeren in een groter, vernuftiger geheel dat drijft op experiment, verfijndheid en complexe structuren. Een bewust ironisch spelletje? Of een serieus onderzoek naar de vergeten mogelijkheden van vergane klanken?
Wat ook de drijfveren van dit collectief mogen zijn, de muziek staat er ontegensprekelijk. Net als op het oersterke ‘Red Line’ grijpt ook op ‘Sex Change’ de broeierige mix van Kraftwerk, kraut- en progrock naar de hoofdslagader van elk gewillig slachtoffer. En dat ondanks de overduidelijke associaties met de kitscherige kanten van die o zo foute jaren tachtig.
Zo begint ook North East Rising Sun met een herkenbaar synthesizerdeuntje dat ontsnapt lijkt aan het samengestelde brein van Kraftwerk. Maar algauw valt ook die zweverige gitaar op, alsof Explosions In The Sky beslist heeft om eens te graven in de mogelijkheden van de synthesizer. Of neem de verduiveld geile elektronica genaamd Obscene Strategies, waarin een goed luisterend oor stiekem een rudimentair streepje bossanova kan ontwaren. Jawel, deze plaat barst werkelijk van de invloeden.
Zo kan wie van wat meer gitaar houdt terecht bij het stormachtige Conspiracy Of The Gods, het al even woeste Shining Path of de verraderlijke afsluiter Triangular Pyramid. Eerst lijkt het alsof je in een psychedelische hippietrip terecht komt (ijle akoestische gitaartjes), daarna denk je “de plaat blijft hangen” (een korte pauze blijkt later) en ten slotte word je verwelkomd op een extatisch pak slaag. Toch even schrikken, die afsluiter Triangular.
Ook vermeldenswaardig is de track Tesco v. Sainsbury’s. Een werkstuk dat nog het best valt te beschrijven als synthmetal. Of hoe een metalband zou klinken als het van z’n vertrouwde instrumentarium beroofd zou worden, met als enig alternatief de synthesizers van Kraftwerk, een ietwat nederiger drumstel en één benepen, armtierig gitaartje. Misschien een wat al te weerzinwekkende beschrijving van iets dat zeer beluisterbaar is. Het is trouwens niet enkel zeer beluisterbaar, het is tevens een goed voorbeeld van wat we eerder bedoelden met “goochelen met invloeden” en “spelen met context”. Beschrijvingen die het geheel van dit eclectische plaatje goed vatten. Voeg daarbij de complexe structuren, eigenzinnige visie en quasi feilloze uitvoering die het ganse album kleuren en je hebt een groep die nog steeds muzikale clichés overstijgt en mentale vakjes aan het koken brengt. Daarom alleen al is dit schijfje een plaats in je collectie waard.