Traumahelikopter - I Don't Understand Them At All

Excelsior Recordings

Met een bandnaam als een klok kwamen deze Hollandse heren vorig jaar aanvliegen met hun titelloos debuut. Daarop klonken ze misschien nog een tikkeltje ruiger dan hun landgenoten van De Staat. De "moeilijke tweede" is nu aan de beurt en wij namen hem graag onder handen. Gitaarsolo’s, stunt- en vliegwerk en teksten over vervreemding of eenzaamheid; rare jongens, die Hollanders!

In opener Alone (gratis te downloaden) lijken de akoestische gitaren op het eerste gezicht niet voor een vettige rock-'n-roll-start te zorgen en blijven we ietwat beteuterd staan met de luchtgitaar omgegord. Toch zijn het diezelfde gitaren die halverwege met soundscapes en solo's het nummer alsnog goedmaken. Een opwarmertje, maar wel eentje die al veel goeds voorspelt.

Last Night I Dreamed I Killed Myself hanteert dezelfde aanpak, maar enkele versnellingen hoger. En hoewel de titel zwaar lijkt, zijn de teksten ietwat flets. Ook hier snellen de gitaarsolo’s trouwens to the rescue.

Verliefde rockgitaren maken van You iets erg melodieus. Dit een eerste hoogtepunt noemen zou de voorgaande nummers oneer aandoen. Always Being Followed doet dan weer - daar komt hij - The Ramones herleven. Beluister die handel en geef ons maar eens ongelijk. Erg sterk.

Nu de motor op toerental komt, weten ze hun minimale setup het best uit te spelen. Van het akoestische No Hope of These Days met de piano erbij tot het gierend zwierige Everytime I Close My Eyes doen ze clichématig denken aan andere duo's of trio’s als The White Stripes en (hoe zou het nog zijn met) onze eigenste Black Box Revelation.

I Don’t Wanna Spend The Rest Of My Time With You blijkt, door alweer wat flauwe teksten, een van de zwakkere broertjes te zijn. Maar meezinger I Can’t Stand Them At All vaagt die mindere noot zonder enige moeite weg met alweer een hoogtepunt. Ook afsluitend duo Shithole In C en Wandering Around laat je als een gek headbangen en doet tegelijk hunkeren naar een trip richting Nashville.

Dit tweede album van traumahelikopter rockt een stevig stuk weg, al mag het allemaal gerust wat vettiger. De teksten van Mark Lada zijn persoonlijker en de gitaren wat akoestischer, maar deze tweede mag er zeker zijn. Of Pitchfork hen terug oppikt is nog de vraag, maar deze gitaarband is alvast een lang leven beschoren.