Travis - Where You Stand
Red Telephone Box
Travis is zo’n band die iedereen kent, maar hier nooit een echte hit gescoord heeft. Dit in tegenstelling tot hun land- en genregenoten van Snow Patrol. Op de Britse eilanden verkochten Healy en co nochtans al meer dan acht miljoen platen en mochten ze twee Brit Awards op de schouwmantel planten.
Of de liefde tussen het vasteland en Travis zal ontkiemen met hun zevende album is dus nog maar de vraag. Het viertal zelf heeft er alvast zin in na de bezinningsperiode van vijf jaar die het viertal inlaste na ‘Ode To J. Smith’.
Travis voegt op ‘Where You Stand’ niets vernieuwends toe aan het huidige pop- en rockaanbod, maar anderzijds passeert er zelfs op de meest populaire en lichtjes alternatieve radiozender van Vlaanderen grotere bagger. Dit is een leuke verzameling pretentieloze, niet verontrustende popnummers.
“Don’t set the horses free”, klinkt het halfweg het album in Warning Sign en dat lijkt het credo wel van Travis: alles blijft lekker aanvaardbaar. Ergens moet Fran Healy het woord “Radiovriendelijk” op zijn lijf getatoeëerd hebben.
Skip opener Mother zonder schuldgevoel want het luisterplezier begint pas echt bij single Moving ,dat zeker live goed zal zijn voor meeklappende handen en goedkeurend knikkende hoofden. De jengelende gitaren trekken meteen de aandacht.
Dat doet ook het fluiten en het repetitieve refrein van Reminder. Alleen jammer dat Healy zo emotioneel wil klinken in de strofen. “Why does Time goes so fast / Precious things never last”. Het klinkt al even sneu als het bekende Why Does It Always Rain On Me. Nee, dan liever het positieve Where You Stand dat oplicht door de piano en Healy die standvastig vasthoudt aan zijn liefde.
Die durft daarentegen ook al eens een scheve schaats rijden en dan kan ze op geen medelijden rekenen. Dat leert ons Another Guy, waarin de bas als een waarschuwende vinger heen en weer gaat.
New Shoes, dat Radiohead en Keane probeert te verzoenen in drieëneenhalve minuut is een regelrechte oorwurm. Als er één nummer op single dient geperst te worden, is het dit. Al is On My Wall ook best een aangenaam half-uptempo rocknummer.
Boxes zakt dan weer in elkaar als een natte kartonnen doos met zijn flauwe parallel tussen dozen om mee te spelen, betonnen dozen om in te wonen en houten dozen waarin we begraven worden en ook de afsluitende pianoballade The Big Screen druipt te veel van suikerzoete romantiek.
‘Where You Stand’ bevat dus best aardige songs en als popalbum behaalt het een mooie voldoende. Voor wie van pop houdt, is dit een feestdis maar voor wie zijn muziek liever rauw en lofi heeft, blijft Travis rijmen op vuilnis.