Trentemøller - Into The Great Wide Yonder

In My Room

Trentemøller. Ons klavier houdt er niet van, de CD-lader des te meer. Die blijft de 10 tracks keer op keer gewillig slikken. En zo hoort het ook, want het is ondoenbaar een oordeel te vellen over Trentemøllers werk na één enkele luisterbeurt. Deze muziek is immers zo rijk gekleurd dat je iedere keer weer nieuwe elementen hoort die je de vorige keer nog niet opgevallen waren.

 

Al vanaf de eerste track The Mash And The Furry laat onze favoriete Deen horen dat hij heel wat instrumenten in huis heeft gehaald voor dit album. Akoestische en elektrische gitaren, violen, synths, drums en zelfs een basmandoline... . Het kan en mag er allemaal bij! Verder wisselt hij slim af tussen de vocale en instrumentale nummers, waarbij iedere track op zich ook veel afwisseling bevat.

 

En toch zit er een heel duidelijke samenhang in het geheel. Met of zonder stem, de stemming blijft steeds dezelfde: opvallend rustig, duister en zweverig. De eerste single Sycamore Feeling (met remixes van o.a. Gui Boratto en Thomas Schumacher) getuigt al sterk van deze sfeer en is daarmee bijzonder representatief voor het volledige album.

 

De enige uitzondering is Silver Surfer, Ghost Rider Go!!!, een onmiskenbare reprise van Dick Dales Misirlou waarbij het tempo eindelijk wat hoger mag liggen. Bij de laatste song Tide moet de heer Trentemøller trouwens ook opletten voor plagiaat, want dat pianodeuntje lijkt toch wel erg sterk op Clocks van Coldplay.

 

Met deze nieuwe tracks mag Trentemøller niet veel uitnodigingen verwachten voor de zomerfestivals. Daarvoor gaat alles simpelweg té traag. Het album zou daar overigens ook aan kracht verliezen: dit moet je in alle rust en in opperste concentratie kunnen beluisteren. ‘Into The Great Wide Yonder’ is dan ook de ideale soundtrack voor een lazy Sunday evening. Of welke evening dan ook... zolang ze maar lazy is!