Trentemøller - Lost

In My Room

Al een tijdje probeert Anders Trentemøller zijn imago van dance producer van zich af te schudden. Wat na enkele releases op het technolabel Poker Flat en aantal dansvloerbommen niet altijd in de hoofden van het publiek wil door dringen. Laatst bracht hij nog een live album  uit waarop zijn grote hits door een echte band gespeeld worden en ook op ‘Lost’ klinkt hij meer dan ooit als een echte groep.

Het blijft in de studio verder wel een eenmansproject waarbij hij als enige ceremoniemeester de touwtjes stevig in handen houdt. Al laat hij dit keer wel mooi volk in zijn universum toe. Dat maakt dat dit nieuwe album toch weer dat tikkeltje anders klinkt en dat de Deen ons wederom kan verrassen met een uitstekende plaat.

Onder dat mooie volk rekenen we Jonny Pierce van The Drums die de vooruitgeschoven single Never Stop Running een theatraal kantje mee geeft. Een fantastisch popnummer overigens waarbij Anders zijn geroemde mysterieuze ambiance nooit verloochent. Die typische dennengeur uit de Deense wouden krijg je er maar moeilijk uit. Ook in de rest van het album.

‘Lost’ opent met The Dream waarop het Amerikaanse Low meespeelt. Een nummer dat hen – met wiegende melodie en een drumpartij – op het lijf geschreven is en dat wat ons betreft evengoed op een van hun eigen albums had kunnen staan. Dat Trentemøller een track later bij Jana Hunter van Lower Dens uitkomt hoeft dan al niet meer te verrassen. Het heerlijke Gravity mag dan vooral elektronica bevatten in plaats van gitaren, het ademt dezelfde groezeligheid uit als de uit Baltimore afkomstige groep.

Landgenote Sune Rose Wagner van The Raveonettes eigent zich het donkerste nummer van de plaat toe. Een doordenderende beat, schurende violen links en rechts en hoop synths werken geweldig in combinatie met Sune’s haast hijgende stem. Dat de stemkleur van Kazu Makino goed past bij fijngesneden elektronica hoorden we al Blonde Redheads ‘Penny Sparkle’. Come Undone is dan ook een juweeltje dat we nog een tijdlang zullen koesteren.

Even meenden we Goldfrapp te herkennen in Candy Tongue, maar de glansrol blijkt vertolkt te worden door Marie Fisker die eerder ook al een belangrijke plaats innam op de geweldige single Sycamore Feeling. Hier klinkt ze even speels en krols als feeëriek.

Verder wordt het album nog aangevuld met instrumentale songs waarop Trentemøller graag zijn machinerie etaleert. Van het rockerige Trails over het alles van het dak blazende Still On Fire tot horrorsoundtrack Morphine. Uiteindelijk vlamt hij als een waanzinnige doorheen Constantinople.

Anders laat zijn meest poppy kant zien op dit album, maar wel met voldoende weerhaken om je kleren aan te scheuren. Hij kan het nog steeds, wij verteren het nog altijd even graag. Topgerief.

Trentemøller speelt op 8 november in de Ancienne Belgique