Trentemøller - V/A Harbour Boat Trips Vol. 2

HFN Music

Wat ons betreft is 'Harbour Boat Trips' nog steeds één van de beste compilaties ooit samengesteld. Een kleine tien jaar geleden verzamelde een eenzame, immer rond de wereld reizende Anders Trentemøller een aantal liedjes die de heimwee naar thuishaven Kopenhagen vertolkten en tegelijkertijd pasten bij de typerende postwave-mystiek van de dj. En nu is daar 'Volume 2'.

Hooggespannen verwachtingen? Laat maar varen. ‘Harbour Boat Trips Volume 2’ is gewoon anders (zonder hoofdletter - grapje!). Noteer de S van shoegaze bij Slowdive of A Place To Bury Strangers (in een heerlijk melancholische Trentemøller-remix). Noteer de G van gekte bij een lome Knowing Me Knowing You Abba-cover door ene How Do I of bij de titel van een ongekend jarenzestigplaatje van The Lollipops (Naked When You Come). Noteer de D van Denemarken bij nieuwe ontdekkingen als Kira Skov of celliste Caecillie Trier ofte CTM. Dat hebben deel één en deel twee zowat gemeen.

Maar op één of andere manier laat deze verzamelaar zich een stuk moeilijker doorgronden dan de oudere broer. De sfeer blijft grotendeels terneergeslagen en melancholisch, weerspiegeld in een mix van coldwave, shoegaze of sfeerpop, overigens wel in elkaar over gaand, maar nooit echt kunstmatig aan elkaar geregen. Het totaalplaatje klopt dus, maar Anders grijpt hier nooit echt naar de keel en laat een tijdlang in het midden of dit muzikale verhaal nu geniaal of gewoon weird is.

Aanvankelijk gaat deze plaat zelfs voor loom, moedeloos; even kil en grauw als de miezerige novemberdag waarop ze gereleased werd. Als een zwartwit hoes met een statische Trentemøller – handen in de zakken van een lange jas. Zelfs de anders zo opgewekte Raveonettes klinken wat futloos, met een keiharde, metalige gitaarriff als basis. De eerste helft van deze plaat sleept zich dan ook doorheen lang glijdende, zelfs wat onzeker bibberende tonen, trage beats en holle klanken. Het is de eer aan het New Yorkse duo Black Marble om halfweg het ritme de hoogte in te drijven met een gedreven postpunknummer, weliswaar nog steeds met zware, donkere basgalm. Want erna gaat het tempo opnieuw omlaag, maar laat de Deen het eigen One Eye Open (met die heerlijke stem van Marie Fisker) openbloeien in zo’n typisch zinderende, rondtollende Trentemøller-trance.

En kijk, er kwam licht doorheen de dikke, grijze wolken. Licht van de maan, veroorzaakt door de man-vrouwzang van John Maus en Molly Nilsson (Hey Moon) en van het koppel Sanae Yamada en Ripley Johnson ofte het neopsychedelische combo Moon Duo. En wanneer Levin Goes Lightly deze verzamelaar lichtroepend afsluit met de gezegende woorden “Come on darlin’, you better stop dreaming”, is de cirkel mooi rond.

Dus ja, het heeft toch een paar mistige dagen geduurd vooraleer onze favoriete Deense producer ons bij de lurven had. Maar dat euvel is na enkele intieme luistermomenten geheel van de baan. Meer nog. Zowel de diversiteit als consistentie van deze unieke muziektrip is wederom van de hoogste kwaliteit. Genot naar een hoger niveau getild.