Triggerfinger - What Grabs Ya?

Excelsior Recordings

Het was erg lang wachten op een opvolger voor het titelloze debuut van Triggerfinger uit 2004. Wij raakten helemaal verkikkerd op dat debuut en zaten dus lange tijd op onze honger. De live-plaat van vorig jaar was immers maar een opvullertje. We vreesden al dat het bij het debuut zou blijven, de bron opgedroogd. En toen lag er 'What grabs ya?' in de rekken, de verwachtingen torenhoog gespannen. Zijn de schouders van het hardste powerrocktrio uit Vlaanderen sterk genoeg om dit te dragen?

Opener Short Term Memory Love stelt ons meteen gerust. We horen dadelijk alles wat we willen horen: sterke sound, prima tekst, een occiasionele koebel die de jongens in het ritme houdt, een zware ronkende bas, heavy gitaar en geweldige zang. 1-0 voor Triggerfinger. Dat belooft.

Ook het vervolg, First Taste, zet meteen ook veelbelovend in. Het lijkt bijna een logische keuze om van dit nummer de single te maken. Ruben jaagt zijn stem huilend de hoogte in zoals alleen hij dat kan en de riff is besmettelijk. Onvermijdelijk tikt je voet mee op het ritme en na twee luisterbeurten kan je al meezingen/-schreeuwen. Het moet heerlijk zijn om Mario tijdens dit nummer op de drumvellen te zien meppen.

Ook Soon gaat verder op dezelfde weg. Veel ooohs en aaahs en een absoluut aanstekelijk refrein. Wat ons betreft, hebben we nu de drie hoogtepunten van de plaat achter de kiezen. Niet dat de andere nummers van mindere kwaliteit zijn. Wij zijn gewoon gek van het openingstrio.

De intro van What Grabs Ya? hebben we al eens elders gehoord. Zonder het sardonische lachje weliswaar. De tekst is hoe dan ook geweldig. Gooi "gogo-dancers, western-boots, high heals, big cigars" op een hoop en de sfeer wordt meteen duidelijk. Het klinkt in elk geval lekker ruig en we zijn erop gebrand om de live-versie te smaken.

Op een of andere manier doet Scream ons telkens weer denken aan de vroege Evil Superstars. Niet alleen de gitaren, maar ook en vooral de zang. Erg vreemd, aangezien we live nog nooit die vergelijking maakten. Hopelijk staat Commotion van CCR nog steeds op de setlist voor hun optredens. Dan willen we eventueel de nieuwe cover van All My Floating een tweede kans geven, al geven we voorlopig de voorkeur aan de originele versie van Drunken Maria, de band waarin Ruben in een vorig leven baste.

Om kort te zijn: Triggerfinger doet precies waar heel wat fans op zitten te wachten: een lekkere brok gitaar-, drum- en basgeweld afleveren. En dat allemaal in tien songs. Enkel het laatste nummer laat een eenzame Ruben horen die het uitkrijst, iets wat we bij Triggerfinger niet al te vaak horen. De plaat van het jaar? Daarover durven wij ons nog niet uitspreken, maar Triggerfinger maakt alvast een erg goede kans. Nu vooral zo snel mogelijk dat concert meepikken.