Trivium - In Waves

CNR

Na een jaartje puzzelen werpt Trivium hun zesde langspeler op de markt. Het bleef echter lang wachten op de release van het album dat al een jaartje in de startblokken stond. Ondertussen getuigden de heren in de pers her en der van metaalmoeheid. ‘In Waves’ kan nu eindelijk het daglicht zien. We zijn in elk geval razend benieuwd of dit het wachten waard was, dus zetten we ten kantore de iPod op elf.

Dat Trivium als een blote lip in een wespennest van gemoedstoestand wisselt, houdt hun muziek vaak fris en interessant. Jammer dat je soms het gevoel krijgt dat je ligt te zappen tussen verschillende zenders. Titelnummer In Waves bijvoorbeeld trekt veelbelovend op gang met een snedige metalcore groove maar boet in aan kracht door het meezingertje in de strofes. Niet kwaad, maar we zijn blij telkens die ene beenharde riff de boel weer op gang trekt. 

Net zo met Inception Of The End waar de melodieuze gedeeltes gelukkig nauwelijks het tempo beperken. Sterker zelfs, als je nog nooit cleane vocals bovenop een blastbeat hebt gehoord, moet je dit nummer er maar een keer bijpakken. Toch blijft Matt Heafy geen wereldzanger, en krijg je zin om Devin Townsend of Tim “Ripper” Owens er een keer bij te halen. Ook Dusk Dismantled moet het voornamelijk hebben van de lekker dissonante gitaren die op de achtergrond scheuren, al is dat zonder echt te beklijven. 

Neen geef ons dan maar Watch The World Burn, waar Heafy de strofes meer dan behoorlijk zingt met stevige strot, al was het maar om het nummer daarna weer op te offeren aan de geharmoniseerde samenzang....waar we dus echt niet kiekenzot van lopen. Gelukkig krijgen we ook ongelofelijke beukers als A Skyline’s Severance door de trommelvliezen gejaagd. Beenhard, agressief, rechttoe rechtaan gebeuk met een knappe tempowissel in het midden. Zie je wel dat ze het kunnen? 

Is dit een slecht cd’tje? Absoluut niet. Alle elementen die je van een Trivium-plaatje verwacht, krijg je meer dan behoorlijk door de strot geramd. Heafy en Beaulieu - wie verzint die namen eigenlijk? - zijn meer dan behoorlijke gitaristen, al grooven de heren van Machinehead steviger en snediger en bovendien een héél pak kwaaier! 

Qua metalcore zouden we eerder ook de laatste All That Remains opzetten, of qua songs de nieuwste release van The Haunted. En powermetal laten we dan weer liever over aan Sabaton en consorten. Soms zijn de geliktheid en dus ook de voorspelbaarheid net dat beetje te veel. Of we ons deze cd over vijf jaar nog gaan herinneren, valt voorlopig te betwijfelen.