True Bypass - Toby

Jezus Factory

Er zijn van die groepen die zéggen dat ze zich nergens iets van aantrekken en er zijn groepen die zich ook effectief nergens iets van aantrekken. True Bypass behoort tot de laatste categorie. In een wereld waar alles flitsend, aantrekkelijk en snel moet zijn, brengen Chantal Acda en Craig Ward een plaat vol trage, sobere luisterliedjes uit.

De Nederlandse Chantal Acda en de Schot Craig Ward hebben al eerder hun sporen verdiend in ons land. Acda kennen we voornamelijk van haar solo-project Sleepingdog, waarmee ze in het buitenland meer succes oogst dan bij ons, en haar band Chacda, waarmee ze enkele platen uitbracht. En onlangs was ze veelvuldig aan het werk te zien bij Isbells.

Ward oogstte dan weer naambekendheid als lid van dEUS, maar heeft sindsdien elvendertig andere projecten gehad, zoals The Love Substitutes en Kiss My Jazz. Zo rustig en intiem als op True Bypass hebben we hem echter nog niet gehoord.

Het is dan ook de wisselwerking tussen deze twee melancholische zielen die de kern van True Bypass uitmaakt. Ook al is het Acda’s stem die we meestal horen en gaat de plaat ook volledig over haar, toch zijn het de tweede akoestische gitaar van Ward en de subtiele zang op de achtergrond die kleur geven aan ‘Toby’, de tweede plaat van True Bypass.

Deze plaat verschilt op het eerste gehoor niet zo bijzonder veel van hun debuut en ligt ook in dezelfde lijn van wat Acda met Sleepingdog doet. Het wezenlijke verschil bestaat erin dat de teksten nu geschreven werden door Toby Litt, de Britse auteur.

Toch zijn de teksten van de persoonlijkste die we al hoorden van Acda. Litt formuleert op een bijzonder knappe wijze wat Acda zelf niet onder woorden kon brengen: de pijn die een op de klippen gelopen relatie met zich meebrengt.

Soberheid was bij dit onderwerp ook geboden. Dit moet een van de meest persoonlijke én ontroerende platen zijn die we dit jaar hoorden. Pijnlijk herkenbaar ook dikwijls. De kinderlijke eenvoud (net als het artwork) die uitgaat van de plaat, is ontwapenend. Het kost enige luisterbeurten en de juiste setting eer nummers als You Knew en Hopes Up High helemaal binnendringen. Maar eens binnen, vinden ze snel de weg naar de juiste plaats: het hart.

Het subtiele getokkel en de zachte stemmen van Acda en Ward (vooral in combinatie zijn ze de beste remedie tegen de komende koude, zoals in Our Secret Secret) worden af en toe aangevuld met kleine elementen. Vooral de bugel tilt nummers als What Do You Think the Chances Are en I Cried Enough naar het perfecte niveau.

Een revelatie zal True Bypass nooit worden, een hype al evenmin. En stiekem zijn we daar blij om. Want het liefst van al houden we hen voor ons alleen.