Tunde Olaniran - Transgressor

Quite Scientific

Een van de verrassingen van de zomer komt uit Michigan: Tunde Olaniran. Is hij een rapper? Is hij een zanger? Hij is een, Afro-futurist, een transgressor, de fictieve liefdesbaby van Prince, Kanye en Robyn.

Olaniran vestigde de aandacht van de wereld op zich met een paar singles die hij lanceerde via Soundcloud en een wereldtournee. Met zijn liefde voor vuile synths, zijn présence, zijn genre-verslindende stijl en zijn eerlijke teksten slaagt hij erin om zelfs hiphophaters en lijders aan r&b-allergie te bekeren.

Zijn eerste album kreeg van Pitchfork een voorzichtige 7,2 op tien, maar wij durven onomwonden zeggen: deze plaat zal je omverblazen. Vanaf de gesamplede intro van de titelsong en opener voel je dat dit iets bijzonders is. Met de titelsong maakt de Amerikaan met Nigeriaanse vader meteen zijn statement: hij trekt zich nergens iets van aan, heeft nergens schrik van en sloopt alle muren die hij op zijn muzikale weg, op zoek naar zijn identiteit tegenkomt.

Dat zoiets niet eenvoudig is, hebben velen voor hem bewezen, maar Olaniran komt ermee weg. Zijn vocale talent is onmiskenbaar en zijn samples en arrangementen zijn ongelooflijk slim gekozen. Nergens doet de plaat geforceerd aan en toch is ze anders dan gelijk welke plaat, die je tegenwoordig hoort waarbij hij het barokke, theatrale  van een Patrick Wolf (luister naar Let Me Go) koppelt aan de branie van een Kendrick Lamar.

KYBM is een onweerstaanbare danstrack waarin Olaniran onvoorspelbaar switcht tussen rap en zang en de koperachtige beats constant van ritme wisselen met synths en drums. Zo mogelijk nog catchier is Namesake waarin Olaniran de luisteraar alle hoeken van de ring laat zien.

Sommige nummers vallen een beetje tegen, maar dat is een kwestie van smaak.Up & Down vinden we niet stomend genoeg, te veel r&b, te weinig avontuur; en het thema van wisselend lichaamsgewicht is niet voor iedereen herkenbaar.

Maar twee nummers verder gaat het weer crescendo. Run To The Gun heeft een nog spannender titel dan inhoud, maar het vranke Don’t Cry (met gastrapper Invincible) en Paladin bewijzen dat Olaniran niet altijd agressief uit de hoek hoeft te komen om te overtuigen.

Meest radiovriendelijke song op de plaat is het onweerstaanbare Diamonds (feat. Irawniq en Passalacqua) over armoede. Met een grappige tekst weet Olaniran toch wanhopig te klinken: “No ice on my hands, no diamonds in my grill/ Don't drive a Mercedes, I'ma keep it real/ Nothing in my pocket but a five-dollar bill/ Guess I'll go to Taco Bell and get a combo meal”

Als hij zo verder doet, staat er volgend jaar kaviaar op het menu.