tUnE-yArDs - Nikki Nack

4AD

De meeste artiesten beginnen hun carrière met een origineel geluid dat dan hun kenmerk wordt, hun signatuur. Na een paar albums verwatert dat dikwijls en zijn het alleen de enkelingen die er van in het begin bij waren die het nog kunnen benoemen. Merill Garbus doet met tUnE-yArDs het tegenovergestelde. 

Op ‘Nikki Nack’ gaat ze nog een stap verder dan ze vroeger al deed in haar zoektocht naar oerritmes. Op dit derde album staan nummers waarvan niemand zou vermoeden dat ze het werk zijn van een jonge, blanke vrouw. Ook blijven de loops, de bassen en de drums de voornaamste instrumenten waar ze zich van bedient.

In opener Find A New Way doet ze verslag van de twijfel waar ze mee kampte voor ze aan het album begon. In een conversatie vraagt ze zich af of ze eigenlijk wel het recht heeft om te zingen. Het antwoord luidt eenduidig "JA", en de titel refereert direct naar de raad die ze nog meekrijgt: zoek en vind een nieuwe manier.

De single Water Fountain volgt met wat handgeklap, een vrouwenkoor (Garbus in een veelvuldige lus met zichzelf?) en een baslijn, die niet zou misstaan in Paul Simons 'Graceland'. Het klinkt feestelijk, maar zeker ook sociaal geengageerd.

Bij Real Thing klinkt haar stem een ogenblik als die van Marie Daulne van Zap Mama, maar al snel trekt Merill Garbus haar klep open zoals Marie Daulne dat nooit zou doen. Ze zingt graag en laat dat ook met zoveel woorden blijken: “Oh my God, I use my lungs, bless my lungs!”.

Sink-O springt werkelijk alle mogelijke richtingen uit. Dit had het titelnummer moeten worden omdat het album rond een personage met die naam is opgebouwd, maar veel valt daar niet van te merken. De interlude, die erop volgt is een stuk luisterspel dat absurd klinkt met een minimaal gebruik van geluidseffecten. Wat het op dit album staat te doen is ons niet helemaal duidelijk, maar het is wel leuk.

Nog een nummer dat eruit springt is Rocking Chair, een bijna a capella gezongen slavenhymne met een weinig viool. Om af te sluiten krijgen we nog Manchild, dat bijna traditioneel klinkt. Maar dat is enkel omdat je oren ondertussen de rondspringende rythms gewoon zijn.

‘Nikki Nack’ is een goede plaat. Het is misschien geen grote stap vooruit zoals 'W h o k i l l' dat was ten opzichte van haar debuut, maar dat zou een mirakel zijn. Het werk van tUnE-yArDs is van het origineelste en beste van het decennium. Zeg dat wij het gezegd hebben!

tUnE-yArDs speelt op vrijdag 16 mei in de botanique in het kader van Les Nuits Botanique.