tUnE-yArDs - w h o k i l l

4AD

Wij zijn hipcats wij. Wij zijn snobs. We kennen verborgen pareltjes muziek waar je bakkes zo van op de grond zou vallen als we ze laten horen, maar we zijn te hautain om ze met je te delen. Tegen dat er eentje doorbreekt bij het publiek dat pakweg daMusic leest, dan zijn wij al lang ergens anders.

Dat je tUnE-yArDs pas bij de tweede plaat leert kennen is in onze wereld onvergeeflijk. Wij kennen haar al van toen ze in de Archiduc in Brussel haar debuut kwam voorstellen. Ze overtuigde met een simpele ukelele en een loop-station. Haar oermuziek deed Afrikaans aan, dat beviel wel.

Nu is er ‘w h o k i l l’, en er waren die veelgeloofde optredens op onder andere SXSW. De productie van dit album mocht al wat kosten. Blazers en een duurdere studio moeten voor een voller geluid zorgen en zo het gepeupel aan boord hijsen. Dit is waar wij afhaken. Noem het ons slecht karakter, wij noemen het: vooruitstrevendheid. Normaal gezien toch.

Merrill Garbus, de vrouw rond wie dit project draait, heeft een zeldzaam talent om songs te schrijven. Er zit humor in de muziek, je kunt er op dansen, het is origineel, fris en uitermate aanstekelijk.

Bovendien gáát de muziek ergens over. Neem Gangsta, een nummer over de jongens in haar buurt, die nooit de rappende gangster zullen worden waar ze zo naar opkijken. De song vertrekt van hiphop maar botst en klutst verder alle richtingen uit zodat niemand het in zijn hoofd zou halen het nog zo te noemen.

Bij Bizness waan je je tegelijkertijd en afwisselend in een filmdecor uit 'Out Of Africa' en diep in de New Yorkse Bronx, hoe tegengesteld dat ook lijkt te zijn. Het daaropvolgende Doorstep maakt trouwens duidelijk dat Merrill Garbus in het midden van de urbane werkelijkheid leeft: “Policeman shot my baby as he crossed over my doorstep”.

Wolly Wolly Gong is een lieflijk, gezellig slaaplied maar ook hier schemert de boze buitenwereld naar binnen met een venijnige ondertoon in de tekst. In Killa krijgt het feminisme de vraag voorgeschoteld wat het betekent om een nieuwe vrouw te zijn. Bob Marley en Paul Simon zijn vast jaloers op de vlotte manier waarop deze ernstige thema’s in popmuziek omgezet worden.

Dat tUnE-yArDs bij een breder publiek bekend wordt is een verlies voor onze hipstergemeenschap, maar een aanwinst voor de popmuziek. Wij moeten er nu in het geniep naar luisteren en dat is een zwaar lot om dragen want eerlijk gezegd: iemand van dit kaliber vind je niet vaak. Maar dat heb je niet van ons.

tUnE-yArDs speelt op 3 juni in de AB.