Turzi - C

Record Makers

Hoeveel woorden je kan vormen met beginletter “c”? Alvast negen want zoveel songs staan er op het sluitstuk van het drieluik waaraan Romain Turzi en zijn band al jaren sleutelen. En hoewel ‘C’ gestroomlijnder klinkt dan zijn voorgangers ‘A’ en ‘B’ is ook deze plaat weer een bochtige trip doorheen het muzikale universum van deze Fransmannen. The sound of ‘C’ is the sound of Turzi.

En dat geluid proberen te vatten in één term is een onmogelijke opdracht. De vorige albums hapten stukken uit krautrock, psychedelica, vroege elektro en ruige rock. En dat is grotendeels nog zo, al zijn ze daar veel spaarzamer in geworden. Wat nu overheerst lijkt veeleer te schipperen tussen Ennio Morricone, Giorgio Moroder en Can. Onder meer Sébastien Tellier en Aeroplane haalden uit die combinatie ook al inspiratie de voorbije jaren, maar Turzi pakt het minder pop-gericht aan.

En hoewel oude synthesizers op hun vorige werk ook al nadrukkelijk aanwezig was, lijkt het alsof ze dit keer nog explicieter op de voorgrond komen te staan. Misschien een overblijfsel van Romain’s tussendoorproject Turzi Electronique Experience. Het diept in elk geval heel hard het gevoel van de jaren zeventig terug op. Vooral de songs waarin Caroline Villain haar prachtige sopranostem laat wapperen, zorgen voor filmische momenten.

Pas vanaf Condor, het zesde nummer op de plaat, wordt het allemaal iets hoekiger. De smekende romantiek uit het eerste deel maakt plaats voor het vuilere geluid van een rauwe band. Vooral in Cardinal brullen de gitaren vanuit hun Parijse studiokelder. In Coq omarmen donkere elektrosynths hun elektrische gitaarvrienden in een bulderende rotvaart naar het einde van ‘C’. Kwestie van de te eindigen met een Apocalyps.

Een album dat dus van het ene uiterste in het andere valt. Fans van Turzi zijn er ondertussen al aangewend. Een mooi einde van deze reeks, al hopen wij dat de band ook de andere letters van het alfabet niet ongemoeid laat.