Tussle - Telescope Mind
Smalltown Supersound
Wedergeboortes van uitgestorven genres, we maken er de laatste tijd nogal wat mee. Zo zijn reeds new wave, folk (in al z’n facetten) en psychedelica in de eenentwintigste eeuw aan een nieuw leven begonnen. Ook krautrock en no wave krijgen nu, met de hulp van Tussle, de welverdiende en lang verwachte facelift.
Met hun tweede album, ‘Telescope Mind’, gaat Tussle op zoek naar een waardige opvolger voor hun in hippe kringen gelauwerde debuut ‘Kling Klang’. Een opdracht waar ze wonderwel in slagen. Want, wat ook de redenen voor de loutering van hun debuut geweest mogen zijn, dit nieuwe werkstuk weet ondanks een eerste ontevreden, enigszins onaandachtige, luisterbeurt, toch het tij te keren na tal van diepgravende sessies.
Alles vertrekt van het wat abstracte Lyre, een hoopje interessante geluidjes, zorgvuldig op elkaar gesmeten en met een pulserend baslijntje eronder geplakt. Interessant, maar niet essentieel. Een stuk boeiender wordt het met Warning, waarin een aanstekelijke krautrock-beat laagje na laagje verder aangekleed wordt met synthesizerornamentjes en een flinke portie funkyness. Het resultaat is een dansbaar mengsel van droge, hoekige baslijntjes en sappige electropop. Pakweg een kruising van Can en Lcd Soundsystem.
Ook in songs als Second Guessing, huisfavoriet Flicker / 33.3 en Elephants is een postmoderne kwinkslag naar het verleden nooit ver weg. Of het nu om no wave gaat zoals in Second Guessing of om de krautrock in Elephants en Flicker / 33.3, steeds klinkt de muziek als een verregaande actualisering van hopeloos bejaarde invloeden. Second Guessing lijkt bijvoorbeeld minder rudimentair dan no wave, maar heeft er wel de gekscherende, drammerige ritmes van. En Flicker / 33.3 is gebouwd op stevige krautrock-fundamenten, maar voegt er helderheid, exotisme en energie aan toe. Jawel, zelfs ons halsstarrig stijve lijf vertoonde de aanzet tot enkele danspasjes.
Er is echter nog een aspect van Tussle dat we tot nu toe onbesproken hebben gelaten. Het betreft de speelse, freaky uitstapjes, de experimentjes die hier en daar de kop op steken, nu eens als een volwaardige track, een andere keer in dienst van een groter geheel. Zo hoorden wij in Kindermusik geluiden die misschien nog het best te beschrijven vallen als flubberende elektronica. Of altijd al eens willen weten hoe een wolk nu precies klinkt, check dan de minimale en abstracte niemendalletjes Cloud Melodie en Cloud Melodie II. Maar zoals eerder gold voor Lyre: leuk, interessant, maar naar onze mening niet bepaald essentieel. We kunnen het dan ook niet helpen dat kleinoden The Story Of Meteorites en Invisible City overkomen als al te goedkope opvullertjes.
Binnen het geheel van de plaat storen die niemendalletjes gelukkig niet al te fel, ze zorgen misschien zelfs voor het gevoel van variatie binnen de plaat, maar op zich slaan ze dus vooral nergens op. Daar staat of valt deze plaat dus niet mee. De rest van het album heeft immers genoeg klasse in huis. Het is een exotische mash-up geworden van oude elementen (krautrock, streepje no wave), weerspiegelt in het gebruik van echte drums en echte bas, en geestesverruimende electropop die het niet nalaat menig lichaamsspier in verroering te brengen. Met andere woorden, feest!