TV On The Radio - Nine Types Of Light
Interscope
Sinds 'Dear Science' (2008), dat vroege en nieuwe fans spitsvondig verenigde, wordt TV On The Radio zo goed als overal op handen gedragen. 'Nine Types Of Light' doet die oefening nog eens over en slaagt met glans. De band klonk nooit eerder zó soulvol.
De scherven op de cover brachten niet enkel geluk. De release van 'Nine Types' wordt immers overschaduwd door het overlijden van bassist Gerard Smith, die ten tijde van 'Return To Cookie Mountain' op de kar sprong. Als multi-instrumentalist was Smith een essentiële schakel, maar de band besloot verder te gaan. En terecht, want 'Nine Types' verdient gehonoreerd te worden.
Second Song - voor alle duidelijkheid het eerste nummer - bloeit meteen organisch open. De eerste regel, "Confidence and ignorance approve me", klinkt zowaar als Robert Wyatt, maar al snel komt Tunde Adebimpe's uit duizenden herkenbare stem op de voorgrond - eerst in laag register, daarna in falsetmodus. Blazers zorgen voor een ingenieuze onderlaag. Daartussen piept een synth, krijst een gitaar.
David Andrew Sitek krijgt een gigantische pluim voor de manier waarop hij geluid ineenknutselde. Waarvan Second Song al een voorproefje geeft, komt overigens terug in elk nummer: een tot in het detail uitgedokterd soundpalet. Hoofdtelefoon op? Dan gaan we verder.
De frenetieke kant van TV On The Radio is aanwezig, maar minder prominent dan vroeger. Songs als No Future Shock, New Cannonball Blues en Repetition (kraut meets breakbeat) vallen op door hun luchtdichte sound, die weinig ademruimte laat en de nummers moeilijker verteerbaar maakt. Grondiger kauwen is dus de boodschap, maar de beloning is des te groter.
In You en de uitstekende single Will Do gaat TV On The Radio de romantische toer op. Beide nummers draaien rond spijt over een eenzijdige liefdesbreuk. En daar horen dan mooi verwoorde lessen bij als "A heart doesn't play by rules and love has its own demands".
Ook treffend zijn de gevoelige hooks in het refrein van Keep Your Heart en het trage, hymnische Killer Crane, dat orgel, akoestische gitaar, cello en banjo samenbrengt in een subtiele opbouw met folky ondertoon. Harde akkoorden en Bonham-drums heersen over de strofes van afsluiter Caffeinated Consciousness en werken via een zoet refrein naar een kort en franjeloos albumeinde. Klasse.
De één uur durende film die rond 'Nine Types Of Light' werd gemaakt kan je hier integraal bekijken.