TV Priest - Uppers

Sub Pop Records

Na een eerste heropleving midden jaren nul leek het postpunkgenre voorgoed dood en begraven. Maar kijk, de tweede revival blijft maar aan kracht winnen. Noord-Amerikaanse bands als Protomartyr en Preoccupations zetten de koers uit, maar het vaandel werd aan onze kant van de Atlantische Oceaan algauw overgenomen door Britse en Ierse bands als Idles, Shame, Fontaines DC of The Murder Capital.

Bij dat rijtje sluit nu het nieuwe Londense TV Priest aan. De heren zijn in de dertig, jeugdvrienden die af en toe samen jamden, maar pas recent besloten voor die muzikale carrière te gaan. Goede keuze, want de band wist meteen een contract bij het legendarische Sub Pop-label binnen te rijven. Succes gegarandeerd.

Maar soms kan je te veel van het goede hebben. Het overaanbod aan indie-gitaarbands eind jaren nul werd door een muziekjournalist als "landfill indie" omschreven en dat gevoel begint ons stilaan bij sommige postpunkbands te bekruipen. Goed, je kan het wiel niet blijven heruitvinden, maar de groep doet wel héél erg denken aan Idles. TV Priest-frontman Charlie Drinkwater lijkt zelfs fysiek op Idles-brulboei Joe Talbot.

Vooral in de eerste helft van het album valt dat gebrek aan eigen smoel op. Singles Press Gang, Decoration en Slide Show werden in de pers al lovend ontvangen, maar wij voelen het niet. Goede muziek voor tijdens een fitnesstraining, dat wel, maar emotionele connectie? Niet echt. Ook een nummer als Journal Of A Plague Year (de heren willen relevante muziek maken) komt bij ons niet binnen.

Op de tweede helft van de plaat herpakt de groep zich dan. Father And Sons bevat een sterke groove en is het eerste nummer dat wij op herhaling zetten. Een hoogtepunt van de plaat. Powers Of Ten voegt dan weer dreiging en een vleugje melancholie toe aan de band, die daarvoor alleen maar luid en woedend was. Het nummer beschikt ook over een verrassend mooie zachte outro. Ook afsluiter Saintless is een schot in de roos.

Het zeldzame moment dat de band uit het postpunk-keurslijf probeert te breken (dat juichen we toe), levert een ietwat gemengd resultaat op. De cheesy synths in This Island doen de heren onverwacht Killers-achtig klinken. We zijn er nog niet helemaal uit of we dat goed vinden. Maar drive heeft het nummer onmiskenbaar. TV Priest is een band die nog meer een eigen identiteit moet vinden, maar potentieel toont.