Twerps - Range Anxiety

Merge Records

Collegerock; wie zegt het nog iets? Het lang vervlogen overkoepelende koosnaampje voor (Amerikaanse) alternatieve rock raakte min of meer uit de gratie met de commerciële doorbraak van Nirvana. Ruim twee decennia later heeft de tijd zijn werk gedaan en hebben we het alleen nog over indie – met de volgende babylonische spraakverwarring van dien. Van het Nieuw-Zeelandse viertal Twerps, zelfverklaard adept van het studentikoze genre, kwam onlangs 'Range Anxiety' uit.

Twerps (de bandnaam verwijst naar het eind jaren '80 razend populaire gelijknamige ruilkaartspel van producent Reindeer Games) werd in 2008 opgericht en bracht sindsdien een handvol muziek uit. Dat waren vooral singles en andere teasers, zoals de geweldige 'Underlay ep' van vorig jaar. 'Range Anxiety' is pas hun tweede officiële langspeler. Het gaat nogal ver om te zeggen dat de groep rond de vocalisten Marty Frawley en Julia MacFarlane met dit album de geschiedenisboeken en grote clubzalen in zal gaan – dat druist überhaupt in tegen de tijdloze doch fragiele aard van hun muziek. Wat we wél met droge ogen kunnen beweren, is dat dit anachronistisch kunststukje precies op het juiste moment het licht ziet. 'Range Anxiety' stemt namelijk niet alleen nostalgisch naar 1987, maar sluit tegelijkertijd perfect aan bij de hedendaagse interesse voor alles wat "quirky", "whimsical" en "twee" is.

Voorbeelden te over. Na het kinderlijk naïeve orgeltje van intro House Keys gaat het naar Back To You, een op het eerste gehoor onschuldige en vrolijke popsong. Schijn bedriegt. "Somebody out there is doing better than me / They're kicking back, sipping on an iced tea", snerpt Frawley, in een poging zijn sociale frustraties te relativeren. Ook zijn collega doet een aardig weemoedige duit in het zakje op Adrenaline, wanneer ze zingt "In this theatre for one / Bones are in the ground / But we're still having fun."

Het beste nummer is dan al geweest. In het opvallend zorgvuldig opgebouwde en I Don't Mind blijven Frawley en MacFarlane zowel in muzikale als tekstuele zin steeds maar besluiteloos in cirkels draaien over een liefdesrelatie die op haar eind loopt. Hun harmonieuze onmacht resulteert in de mooiste melodie van het album.

Enige minpunt? Het tenenkrommende Love At First Sight, een melig dronken tierelantijntje op een akoestische gitaar. Toch is het nummer niet zonder meer overbodig, omdat het een treffende metafoor doet opdringen – die van een jong adolescentenkoppel dat hun beider initialen in een boom heeft gekerfd, waar vervolgens een hond tegen aan pist. Precies dat wankele evenwicht tussen naïviteit en hypocrisie, argeloosheid en cynisme, het montere versus het melancholische, maakt Twerps zo'n charmante band. 'Range Anxiety' is niet vernieuwend, maar aanstekelijk genoeg om deze lente van een aangenaam bitterzoete soundtrack te voorzien. 

Twerps speelt op 13 mei op Les Nuits Botanique.