Two Gallants - We Are Undone
Ato Records
Wat hebben pakweg 'Boxer' van The National, 'AM' van Arctic Monkeys, 'Origin of Simmetry' van Muse en deze 'We Are Undone' van Two Gallants met elkaar gemeen? Ze grijpen je onmiddellijk naar de keel. Of het nu met een warmbloedige melodie of een moordende gitaarrif is, het resultaat is hetzelfde. Intensiteit is het codewoord van deze plaat. Niet alleen op het bloedstollende openingsnummer, maar tien nummers en drieënveertig minuten lang.
Ze zijn schromelijk onderschat, dat zullen we tot in den treure blijven herhalen. Op vier platen bewezen ze al de kracht van blues en folkrock als geen ander onder de knie te hebben. Maar daar waar hun geestesgenoten grotere concertzalen of festivalweides veroveren, zal Two Gallants het wellicht altijd moeten blijven doen met de knusse intimiteit van pakweg de Botanique. Niet dat je ons hoort klagen: we hebben hen daar twee jaar geleden nog maar zien excelleren en twijfelen er niet aan dat de volgende passage op 2 maart even geniaal wordt.
De intensiteit van de opener We Are Undone wordt moeiteloos geëvenaard in wat volgt. Fools Like Us heeft een heerlijk aanstekelijke melodie die zo van Black Rebel Motorcycle Club of The Black Keys zou kunnen zijn. Incidental doet ons dan weer mijmeren over The '59 Sound van The Gaslight Anthem. Die vergelijkingen zijn niet toevallig: Two Gallants grossiert net als al die bands in warme, melodieuze en op en top Amerikaanse rock-'n-roll. Some Trouble kent een nijdige, geduldige gitaaropbouw die ons zo nieuwsgierig maakt voor wat komen gaat, dat we bijna automatisch teleurgesteld zouden zijn van het resultaat, ware het niet dat de messcherpe zang en de verwoestende drums alle verwachtingen probleemloos inlossen.
Two Gallants heeft de kunst onder de knie om een ijzersterk album te combineren met songs die er ook individueel staan als een huis. 't Is het soort muziek dat wij net zo graag in een donkere kroeg horen voorbij waaien als dat we ze schaamteloos in de huiskamer meebrullen. Intelligente, nostalgische en soms donkere tekstuele pareltjes koppelen ze aan ongebreidelde passie en een ogenschijnlijk moeiteloze melodieuze kracht.
Daar waar ze in het verleden grootse thema's op zich namen, zoals de Amerikaanse slavernij (Long Summer Day op hun debuut 'What The Toll Tells'), durven ze op 'We Are Undone' eerlijk en persoonlijk te gaan. "Well I think I loved you more than most / I think I loved you truly / Think I loved you half as much as I did Katy Kruelly", klinkt het in het wondermooie Katy Kruelly. Een lied dat een waardige opvolger is van het al evenveel kippenvel opwekkende Broken Eyes uit hun vorige plaat. Een lied dat bewijst dat Two Gallants van alle markten thuis is, net zoals Invitation To A Funeral: plots komt er een piano bij en klinken ze als een boze versie van The Lumineers. Die piano komt trouwens nog eens terug in de dromerige afsluiter There's So Much I Don't Know.
Laat je meevoeren op een roadtrip door de Amerikaanse Midlands. Want zelfs al zijn Adam Stephens en Tyson Vogel twee stadsjongens uit San Francisco, na het veelvuldig beluisteren van deze 'We Are Undone' zouden wij op staande voet onze koffers willen pakken en de Amerikaanse highways gaan ontdekken. Als je ooit op valavond doorheen de Death Valley of Route 66 rijdt: geniet van de zonsondergang met pakweg My Man Go in je oren, met zijn trage opbouw en met melancholie doorspekte zang. We hebben dat (nog) niet gedaan, maar kunnen ons alleen maar inbeelden dat het prachtig moet zijn.
Two Gallants speelt dus op 2 maart in de Botanique en jij kan daar gratis naartoe! Snel een mailtje naar win@damusic.be met als onderwerp: twee gratis Gallants voor een van de duotickets.