Tyler the Creator - Wolf

Odd Future

Relnicht Tyler the Creator is terug van nooit weggeweest. Rond hem en zijn collega’s van OFWGKTA, de Insane Clown Posse anno 2013, valt er haast continu wel iets te beleven.  Is het niet op sociale media, dan wel door zijn fratsen op de Grammy’s of op televisie. Aan publiciteit en aandacht dus geen gebrek. Alleen wordt het stilaan tijd dat zijn muzikale carrière een iets hogere vlucht gaat nemen.

In de periode tussen zijn doorbraak met ‘Goblin’ in 2011 en nu veranderde er veel met en rond hem. Tyler slaapt niet meer op de sofa van zijn grootmoeder, heeft een eigen comedy-programma op het internet en een kledinglijn. Jongere broer Earl keerde terug van een heropvoedingskamp en staat ondertussen op de rand van een grote doorbraak. Die eer was al weggelegd voor grote ‘broer’ Frank Ocean.

Nochtans valt er op het eerste gehoor geen verschil te merken met twee jaar geleden. Tyler drenkt op ‘Wolf’ zijn pen opnieuw in een molotovcocktail en drukt zich uit in zijn 'wolf slang waarbij de scheldwoorden rond zijn flaporen vliegen. Verandering is er wel qua sfeer. In het nieuwe hoofdstuk van zijn bizarre schetsenboek is er dit keer wel meer ruimte voor humor, ironie  en melodie en mijdt hij de controverse wat meer. Ditmaal dus geen teksten over necrofilie of verkrachting.  

Het concept van ‘Wolf’ draait rond de drie alter ego’s Wolf, Sam en Salem en hun ervaringen op het zomerkamp Flog Gnaw. Over het algemeen baadt het hele album in een soort van relaxte hangmatsfeer, al is er ook plaats voor energieke opstoten zoals de knetterende ADHD-single Domo23  en Tamale , dat een van M.I.A. gesackjacte groove bevat. Pharell Williams (Neptunes, N*E*R*D), Tyler's grote voorbeeld, lijkt een belangrijke invloed gehad te hebben. De sound is vaak vergelijkbaar met diens producties en er is ook een rolletje voor hem weggelegd in het haat/liefde-gedicht IFHY.

De gastbijdrages zijn een  absolute meerwaarde voor het album. Erykah Badu redt het zwakke Treehome95 van de ondergang, Frank Ocean trekt de lijn van ‘Channel Orange’ door in zijn bijdrages en als Odd Future-collega’s Hodgy Beats, Earl Sweatshirt en Domo Genesis bijstand komen verlenen op Jamba  en Rusty, is het gegarandeerd hommeles.

Als we ‘Wolf’ enkel op poëzie moeten quoteren, verdient Tyler vier sterren. De plaat is een tekstuele estafette waarbij absurde humor, nostalgie en emotie elkaar gezwind aflossen. Vooral dat laatste thema is opvallend. Zo richt Tyler op  Answer zijn middenvingers tot zijn vader, die hij al jaren niet meer gezien heeft: “Dad isn’t your name see / Faggot's a little more fitting”. Of  Lone, een song in een jazz-jasje over en opgedragen aan zijn overleden grootmoeder. Volwassenheid met apenkuren.

De nieuwe aanpak is verfrissend, al gaat het met een totale albumlengte van zeventig minuten op dezelfde manier mis als bij de voorganger. Tyler alleen kan geen heel uur lang boeien. De afwisseling die je hebt tussen de verschillende mc’s op de Odd Future-mixtapes of de live-optredens mis je hier gewoonweg.

Tot de allergrootsten van de hiphop moeten we Tyler the Creator nooit gaan rekenen, daarvoor presteert hij te wisselvalig. Anderzijds bezorgt hij ons als muzikant en mediafiguur zo veel plezier dat we hem niet meer zouden kunnen missen.