U2 - Songs Of Innocence

Island Records

Dat er een nieuwe plaat van U2 zat aan te komen was al een tijdje duidelijk. Dat ze gratis zou zijn en tevoorschijn zou floepen in ieders iTunes, dat had niemand verwacht. Slimme marketingstunt van U2, want na vijf jaar stilte gaat de groep meteen weer over ieders lippen. Dat ‘Songs Of Innocence’ een ronduit slechte plaat is (komende van een liefhebber), dat is de enige flinke deuk in het hele meesterplan.

Cool is het vast al lang niet meer, maar wij hebben nog steeds tonnen respect voor U2. Vandaag zijn we nog eens door de discografie van de groep gefietst en het blijft een indrukwekkend gegeven dat één en dezelfde groep I Will Follow, New Year’s Day, Sunday Bloody Sunday, Bad, The Unforgettable Fire, Pride (In The Name Of Love), With Or Without You, I Still Haven’t Found What I’m Looking For, Bullet The Blue Sky, Where The Streets Have No Name, All I Want Is You, Desire, One, The Fly, Numb, Discotheque, Beautiful Day, Walk On, Elevation, Vertigo en op die vorige langspeler nog één van de beste nummers uit hun hele carrière, Moment Of Surrender, heeft gemaakt.

Deze ‘Songs Of Innocence’ is de eerste U2 die we niet goed vinden sinds ‘October’ en die dateert al uit 1981. Waar het misgelopen is met ‘Songs Of Innocence’ is moeilijk aan te geven, een beetje overal lijkt het wel. De voortekenen waren nochtans goed: de band zelf gaf in interviews zelf aan dat de volgende plaat een knaller moest worden, want ze waren bang dat U2 haar relevantie zou verliezen. De vorige keer dat ze daar bang voor waren, kwamen ze naar buiten met ‘Achtung Baby’. Een handvol producers werd aangevoerd door Danger Mouse, ook interessant.

En, zo lazen we gisteren nog voor de eerste luisterbeurt, het was een heel persoonlijke plaat geworden met reflecties over hun inspiratiebronnen en hoe het is om in een band als U2 te zitten voor hen en voor hun omgeving. De openingstrack en eerste single droeg de titel The Miracle (Of Joey Ramone). Van zo’n titel verwachten wij iets.

Live draagt Bono het nummer In A Little While vaak op aan Joey Ramone sinds hij te weten is gekomen dat het het laatste nummer was waar deze naar luisterde op zijn sterfbed. Laten we dan In A Little While als Joey Ramone-ode beschouwen, want bij het horen van The Miracle (Of Joey Ramone) zou hij zich omkeren in zijn graf. Het nummer begint met een overbodig achtergrondkoortje dat aan – hou je vast – een nummer van Bastille doet denken alvorens de vervormde stem en de overstuurde gitaar van The Edge invallen. Twee nummers later moeten we alweer aan Bastille denken, in het verschrikkelijke California (There Is No End To Love).

Die twee nummers zijn tekenend voor een plaat die alle urgentie mist. Er is geen passie te horen. Geen dadendrang. ‘Songs Of Innocence’ is nog het best te omschrijven als een plaat vol gemakzucht. Het lijkt wel een verzameling b-kantjes. En dan die sound. Hier en daar horen we dat U2 een nieuwe sound aangeboord zou hebben. Klopt niet: ze hebben hun eigen sound vervlakt en zijn meer als The Killers gaan klinken. Luister nog eens naar California (There Is No End To Love) dat veel dichter bij hun eigen Magnificent aanleunt dan we zouden willen of naar die overbodige keyboards op ongeveer de hele plaat. En dan zijn er nog die achtergrondkoortjes die Coldplay zelfs te plat zou vinden. Of de combinatie van beide op een draak als This Is Where You Can Reach Me Now.

Het is zoeken naar een draaglijk nummer. In Song For Someone zeurt Bono een stuk weg. We kunnen het niet anders verwoorden. Iris (Hold Me Close) hangt aan elkaar van de tekstuele clichés (“Hold me close and don’t let me go/(…)/I got your light inside of me”, we hebben Bono al interessantere dingen weten schrijven).

Als er een beetje gas wordt teruggenomen en U2 niet krampachtig vrolijk tracht te klinken, dan wordt het draaglijk. Every Breaking Wave (stond lang aangekondigd als één van de nummers op het wellicht nooit te verschijnen ‘Songs Of Ascent’) en Cedarwood Road kunnen ermee door en Sleep Like A Baby Tonight draagt iets aangenaam dreigends over zich en heeft een knappe solo in de aanbieding.

Het is wachten tot afsluiter The Troubles (met Lykke Li) op een lichtpuntje. Die song bewijst dat ze het echt wel nog kunnen, goeie nummers schrijven. Eén echt goed en een drietal die ermee door kunnen: dat is écht te weinig.

Voor ‘Songs Of Innocence’ hadden we nog nooit vraagtekens geplaatst bij de relevantie van U2. Nu wel, tenzij ze alsnog aankondigen dat het allemaal maar een grap was.