UFO - A Conspiracy Of Stars

Steamhammer

Voor wie het zich afvroeg: UFO bestaat nog wel degelijk. De Britse hardrockband werd in de jaren zeventig bekend met protoheavymetalnummers zoals Doctor Doctor en Rock Bottom. Het absolute hoogtepunt was ongetwijfeld de liveplaat 'Strangers In The Night' uit 1979 waar gitarist - en broer van Scorpionsgitarist Rudolf - Michael Schenker op te horen was. Maar nu terug naar het jaar 2015, want het vijftal heeft met 'A Conspiracy Of Stars' haar tweeëntwintigste album op de wereld losgelaten.

Misschien eerst nog even een update wat de bandleden betreft, want het is me daar een duiventil geweest. De enige vaste waarde gedurende het vijfenveertigjarige bestaan van de band is frontman Phil Mogg, op gitaar vinden we nu al een dikke tien jaar Vinnie Moore en ook Andy Parker (drums) en Paul Raymond (keyboard/gitaar) zijn er nog altijd bij. Op de bas hoort u Rob De Luca, die voordien enkel als tourbassist te horen was.

Wat de muziek betreft, valt er weinig wereldschokkends te melden. We krijgen een aantal ietwat belegen, bluesy hardrocksongs voorgeschoteld. Mogg klinkt op zowat elk nummer exact hetzelfde en lijkt bij momenten het al tamelijk gezapige tempo nog wat extra te proberen drukken.

Naar nummers die eruit schieten is het dus wel even zoeken. In dat opzicht is Ballad Of The Left Hand Gun - voornamelijk bij gebrek aan andere - misschien wel het vermelden waard. Onder meer door de slidegitaar doet het nummer wat meer western aan dan de rest. Die titel helpt daar uiteraard ook wel aan mee. En het bevat wat lekker riffwerk, vooral tijdens de gitaarsolo.

Sugar Cane begint dan weer met enkele spacy geluiden, wat de luisteraar doet hopen op een nummer zoals die vroegere UFO, toen de naam spacerock voor hen leek te zijn uitgevonden. Helaas vervalt de band dan weer in dezelfde orgelgedreven bluesrock.

Gelukkig kan je op zo'n momenten altijd een beroep doen op een schitterende leadgitarist. Vanuit die enorme voetsporen van Michael Schenker weet Moore bij momenten toch de saaie nummers op te smukken met wat knetterend gitaarsoleerwerk. Zonder hem hadden we ergens tijdens Run Boy Run of Sugar Cane allang liggen indutten.

Het ziet er dus naar uit dat UFO er meer dan ooit klaar voor is om bij het lijstje van bands gevoegd te worden, die ooit de wereld enkele geweldige albums rijker gemaakt hebben, maar intussen toch over hun hoogtepunt heen zijn. En daar hoef je je na een carrière van meer dan vijfenveertig jaar niet voor te schamen. Veel bands zullen dat lijstje trouwens nooit halen.