Ultrasonic 7 - Bare Walkin'

Regalia Recordings

De nu-disco zit sowieso in de revivallift en Ultrasonic 7 springt daar (terug) bij op de kar. Ze hebben een verleden en daarvoor hoeven ze zich zeker niet te schamen. Of zegt dat zwoel trompetgeschal van Lips They Move u niets? Vanaf 10 oktober ligt er een schijfje afgeladen met funkyness van het Belgische duo bestaande uit King DJ en Tom Derie in de rekken.

Ze zijn terug. Met dezelfde kneepjes van het dansvak. Take Your Time heeft de funky groove en gekende stem van Derie die de lichte synths vlot laten rollen. De bastoon maakt het geheel stevig genoeg om meteen alles los te krijgen.

You Are In My System doet het een pak rustiger aan en dat toont meteen een zekere kunde. De cover van Robert Palmer is een perfect voorbeeld dat het ook  aan een langzaam tempo kan. Enkel bij het refrein duikt het gevoel op dat we dit al eens hebben gehoord (bij de vorige track om precies te zijn).

Work It Out springt uit de band met het leuke minikoortje tijdens het meezingrefrein. De strofes zijn onderhoudend en kunnen het daar best zonder vocalen stellen. De definitie van dansbaar in een lied gegoten is de eindconclusie bij deze track. Ook Midnight Stalker vult moeiteloos dansvloeren met deze formule.

Titeltrack Bare Walkin’ staat model voor het betere slowmotionwerk. Geen greintje haast; alles zoals het hoort te zijn; een zeer knappe sfeer opgebouwd. Pauzes, waarin de ene spacey beat uitdooft en de andere zich opnieuw een weg naar het oppervlak baant, zijn een speeltuin voor piano en blazers.

Lang duurt dit gelukzalige temporiseermoment niet. Bij Like Thunder (Part 1) wordt de riem terug aangespannen. Alles lijkt terug fris. De volgorde van de tracklist klopt. Zeker bij dit genre is de spanwijdte niet al te breed en dan zijn zo’n oplossingen een slimme zet. Het moet ook gezegd worden dat ze, ondanks dit iets nauwer afgelijnde genre, toch duidelijk een eigen sound hebben en zich niet blind storten in het kopiëren van andermans werk.

Part 2 lijkt een dub, die die term wat onwaardig is. Het lied krijgt er een uitgebreide dosis elektronica bij en dat levert een fijn durfstukje op. De machines nemen het over van de gestructureerde disco en brengen zo alweer een fijne afwisseling in het geheel.

Fallin’ Down is de gulden middenweg tussen de strak-in-het-discopaksynths zoals de plaat begon en de heerlijk langzame ogen-toe-zweefmelodieën enkele nummers later. De fijne gastzang door Nina Babet maakt een heel pallet aan instrumenten en keyboards een tikkeltje vettiger en losser. En dat mag.

Ultrasonic 7 heeft z’n eigen space odyssey te pakken en wel met Nothing Is The Same. Duistere hemels met discoballen als sterren zijn het decor voor deze trippy klautertocht naar goedgezinde oorden. Net als bij Part 2 komen er geen muzikale regeltjes aan te pas. Ook in afsluiter Set Me Free komt er al eens een bleep meer aan bod en dat is een fijne meerwaarde. De schreeuwerige zang bouwt de spanning enkel op. Zeer aangenaam tot aan het eind!

De eighties zijn back, zij het wel in een modern jasje. Ultrasonic 7 levert een plaat af zonder tegenvallers en met enkele superfijne discofloorfillers.