Ulysses - #eMotion

Symbioses Music

In de lijn van het vorige album ‘The Gift Of Tears’ heeft de Nederlandse progmetalformatie Ulysses ook de nieuwe plaat vanuit een thema geschreven. #eMotion groepeert acht muzikale verhalen waarin de menselijke basisemoties een centrale rol spelen. Na opnamen die anderhalf jaar in beslag hebben genomen, mag het resultaat gehoord worden. En gelukkig is het niet het zoveelste doorslagje gothic of symphonic metal bij onze noorderburen.

Dit is integendeel een album met afwisselende, sfeervolle, dynamische nummers. Een mix van invloeden van seventiesrock tot moderne metal. En dit gaat ook echt ergens over. Waar het vorige album vooral over inspirerende verhalen ging van mensen om de band heen, put zanger en tekstschrijver Michael Hos nu vooral uit het eigen dagboek. De hoes simuleert de leegte die je zou zien als je de mens stript van zijn emoties. De ogen zijn de ziel van de mens; haal deze weg en je krijgt een blanco ziel, die de band met acht basisemoties weer diepte probeert te geven.

De hoekige en pompende metal in Sleeping Death drukt ons afgrijzen uit, wanneer moeder natuur een ziek spelletje met ons speelt: kanker, je krijgt het of niet, en je gaat dood of niet. Het nummer is uiteindelijk een appèl om je leven voluit te leven, want het kan zo maar zijn dat je gedwongen wordt het spelletje "Hoe overleef ik kanker?", te spelen. Meteen is het een echo naar het waargebeurde verhaal van Anat (‘The Gift Of Tears’) over twee jonge ouders die hun één jaar oude dochter verliezen aan een hersentumor.

City Of Shallow Souls speelt de dualiteit van de grootstad uit. ‘s Nachts is het een donkere en onaantrekkelijke plek vol ongure types en onbestemd nachtleven dat leeg lijkt van elke emotie. Anderzijds lonken het avontuur, de spanning en onverwachte hectiek en zelfs de romantiek. Om beide zijden te schetsen doet de band wat ze heel goed kan: een verrassende zijsprong maken zonder in de val van de wijdlopigheid te trappen. De balladevorm en het ingetogen spel in Desolation geven uitdrukking aan de sluipende vereenzaming in de stad. Hos maakt er verder geen woorden aan vuil, want wie zou je horen schreeuwen?

De akoestische gitaren in Lost What Was Not Mine vertolken het verdriet als je eraan toe bent om de zorg voor een kind op je te nemen en het lukt niet. Hos’ vocale prestatie is hier bepaald indrukwekkend. Mooi is het gebruik van de vrouwelijke tegenstem om te suggereren hoe dit gemis een relatie onder druk zet. Met A Modern Lovesong wordt ogenschijnlijk een open deur ingetrapt, maar de filosofische invalshoek (vertrouwen als de weg naar authentieke vrijheid) wordt ons niet gedoceerd, wel oprecht bezongen. Ook muzikaal worden grootse gebaren niet geschuwd, met drukke speeltijd voor bassist Gijs Koopman (ex-Knight Area) en wervelende synths van Ron Mozer.

Een line-up met zulke instrumentale kwaliteiten moet ook eens voluit kunnen gaan. The Unexpected doet net wat het impliceert, zonder in doelloos gepriegel te vervallen. Mozer soleert knap terwijl de rest van de band steeds weet waar dit naartoe moet gaan. De toetsen vinden een prima tegenstem in gitarist Sylvester Vogelenzang de Jong.    

Tegenstrijdige gevoelens keren terug in When Love Becomes…: enerzijds geeft de geboorte van een kind je leven een mooie en dankbare wending. Anderzijds kun je zo erg van iemand houden dat de angst om haar kwijt te raken de liefde overschaduwt. De reflecties krijgen vorm in het gevoelige samenspel en opnieuw een glansrol voor Hos. De mellotron opent Honk If You’re Happy, gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een vrouw die op sterven ligt en een bord langs de snelweg laat plaatsen met “Honk if you’re happy”. De toeterende mensen – Mozer lijkt hen in zijn toetsenpartijen begrepen te hebben – geven haar hoop en kracht. Haar ellende is niet de ellende van de wereld.

Providence is de orkestrale ouverture tot God For One Day. Mensen wanen zich onkwetsbaar met drugs of andere ellende. In deze nasleep sleuren ze anderen in hun kielzog mee, terwijl het leven zoveel positieve mensen door omstandigheden niet gegeven is. Hos maakt zich kwaad over dat onrecht en overdenkt om één keer voor almachtige rechter te spelen en de balans weer een beetje recht te trekken.

De veelzijdigheid en emotionaliteit van deze band zullen naast de metalfans ook de progressieve luisteraar bij het nekvel grijpen. In het verleden hebben we al genoeg slechte, klinische progmetal gehoord. Ulysses toont aan dat het genre zich perfect tot diepmenselijke gevoelens kan lenen en tegelijk een hoger, muzikaal niveau kan bereiken. Knap gedaan van deze noorderburen.