Underworld - Barbara Barbara, We're Facing A Shining Future

Universal Music Group

De tijden dat Karl Hyde en co de muziekwereld choqueerde door in volle raveperiode een brug tussen alternativo’s en clubbers te slaan, zijn alweer een generatie of twee achter de rug en verdronken samen met een voor Underworld te bekrompen hitje als Born Slippy. Maakt niet uit hoor. Live is dit dancecombo altijd zijn mannetje blijven staan en na zes jaar stilte mag er plots weer een studioplaat verschijnen. Eentje waarin hits gelukkig helemaal niet meer hoeven.

Meteen met de deur in huis: deze nieuwe Underworld-plaat bewijst dat de heren het nog steeds in de vingers hebben. In tegenstelling tot de uitgebreide tour vorig jaar rond de twintigste verjaardag van de fabuleuze doorbraakplaat ‘Dubnobasswithinmyheadman’, blikt het Britse gezelschap niet terug op het verleden, maar gooit het zichzelf weer helemaal in de toekomst. Voorzichtig dan, want zes jaar zonder nieuw Underworld-werk heeft helaas maar tot zeven tracks geleid.

Constante: de droge, robotachtige stem van Karl Hyde, die uit rijmende nonsenswoorden vocale mantra’s opbouwt en een sound van trage, persistente beats en lome grooves. Daardoor is dit album toch weer een beetje blij thuis komen. Verder graaft het tweetal weer heel erg diep. Zo is de opbouw van tracks als de knallende binnenkomer I Exhale die wat droog opent met een Material Girl-beat, ronduit geniaal. Dit vooral dankzij de bijval van een overdonderende, stompende basgroove die een geheel van industriële, stedelijke geluiden verbergt en meer en meer gaat dreunen. De eerste drie songs worden stuk voor stuk voorzichtig verrijkt met holle, melodieuze elementen, subtiele beats en goed verborgen tunes om samen op te groeien tot een glorieus geheel waardoor robot Hyde ongestoord zijn neurotische frasen opwerpt.

Geheel nieuw: Underworld probeert de balans tussen futuristische cyborgmuziek en organische, menselijke klankcomposities wat meer naar het laatste te doen overhellen. Meer live, minder computer, zeg maar. Zo is een track als Low Burn opgebouwd rond de doezelige blazerstoten van een hoorn en een subtiel bed van strijkers. De wat minder geslaagde opvolger Santiago Cuatro verlaat zelfs helemaal de Underworld-sound en is niet meer dan een galmend soundscape van pingelende, akoestische gitaar en wat fonkelende geluidjes.

Verder trapt dit negende volwaardige studioalbum een beetje in de klassieke val om gigantisch knallend uit te pakken, maar halfweg in te zakken als een pudding, iets wat eerder bij dit Britse gezelschap ook al het geval was. De tandem van intermezzo’s Santiago Cuatro en het al even ontastbaar, downtempo stukje synthesizerambient Motorhome vormt middenin een muzikale put waar Underworld maar met moeite opnieuw uit kan kruipen.

Maar gelukkig blijft het duo hardnekkig zijn ding doen. De ronduit grandioze trance van Nylon Strung met zijn verheven, echoënde sopraanzang en glorieuze thema (zowat de meest bedwelmende en fabuleuze Underworldtrack ooit!), werkt moeiteloos alle zorgen weg. “Open me up / I want to hold you / Laughing”, cirkelt het rond, vocaal versterkt door Tyler Hyde en Esme Smith, de dochters van beide heren. Verslavend.

Er kan nog heel lang nagespeculeerd worden over deze plaat. ‘Barbara, Barbara, We Face A Shining Future’, de laatste zin van Smiths overleden vader, bevat voldoende stof om te blijven herkauwen en ontdekken, maar ook om een volgend feest of festival meteen omver te blazen.

Op 30 maart speelt Underworld in het Koninklijk Circus. Maar doe geen moeite, de boel is al uitverkocht. Herkansingen zijn er op het Dour festival.