Underworld - Barking

Cooking Vinyl

We verwachten al lang niet meer dat Underworld ons een nieuw baanbrekend album zal bezorgen. Dat hoeft ook niet voor ons. Wat ze tot hiertoe telkens afgeleverd hebben bewijst hun kunnen en klinkt steeds meer dan degelijk. Voor het nieuwe ‘Barking’ doen ze beroep op een hele rist producers die hen moeten bijstaan om hun bekende sound up-to-date te laten klinken. Zij drukken telkens een duidelijke stempel op het album, maar verliezen nooit hun meester uit het oog.

Alles behalve een onbekende is Dubfire, ooit nog de helft van het zeer gevierde Deep Dish. Onder het alter ego van Dubfire houdt hij zich meer weg het commerciëlere werk en kneedt hij vooral donkerdere en minimalere muziek uit zijn apparatuur. Dat hoor je duidelijk ook in Bird 1 en Grace, de twee tracks waarop hij bijstaat op ‘Barking’. Geen abrupte wendingen, geen exploderende breaks maar zeer subtiel opgestapelde laagjes, creepy synths en warme diepe bassen. Met de vocals van Karl Hyde, die overigens meer dan ooit zijn mond opent, worden dit twee heel mooie songs.

Ook het handelsmerk van Mark Knight en D. Ramirez is duidelijk aanwezig. Zij maakten onder andere remixen voor The Man With The Red Face van Laurent Garnier en het fantastische Beautiful Burnout uit het vorige album van Underworld. Zij hebben een ruwere aanpak en bouwen wel telkens op naar een stadion-moment. U mag dus zonder gêne de handen in de lucht steken bij Always Loved A Film, zonder twijfel een van de meest poppy nummers en ongetwijfeld ook het “lichtste” nummer dat we ooit van Underworld gehoord hebben. In Between Stars doen ze dat nog een keertje over.

Lincoln Barrett, de man die als High Contrast op Hospital Records furore maakt, mag wat drum & bass in de saus doen bij Scribble. Ook zijn ietwat dreigende stijl vloekt niet met de trancy pop van Hyde en Smith, nog steeds de twee sterkhouders van Underworld. De euforische ondertoon die van ‘Barking’ één van de meer euh... “happy” albums maakt, valt wederom op. Verrassend genoeg krijgen we later van dit trio nog een mooi downtempo nummer: Moon In Water.

Wat wel tegenvalt is Diamond Jigsaw, waarvoor de Duitse trancegoeroe Paul Van Dyk tekende. Nu moeten we toegeven dat we de laatste jaren al lang geen fan meer zijn van ‘s mans werk. Ook hier klinken zijn beats als gemaakt van geplastificeerd karton en dringt hij zijn happy-happy-joy-joy-gevoel te veel aan ons op zodat we er misselijk van worden. Ook Hamburg Hotel met dubstep producer Appleblim achter de knoppen is niet echt een hoogvlieger.

‘Barking’ eindigt opvallend met het mooie Louisiana waarin Hyde en Smyth als ware singer-songwriters met een gevoelige noot eindigen.

Daarmee maken ze een einde aan een album waarop Underworld zéér goed gemutst voor de dag komt. Echt uit de band springen doet het niet echt, maar er staan wel een paar sterke nummers op die bijzonder geschikt zijn voor uw huis-, tuin- en keukenplezier alsook tracks die een tijdje zullen naruizen in uw oren na uw jaarlijkse festivalmoment. U blaft toch ook?

Underworld speelt op 13 november op I Love Techno.