Universal Togetherness Band - Universal Togetherness Band

Numero Group

Over Universal Togetherness Band is niet zo heel veel geweten. Ergens tussen 1979 en 1982 nam de band een aantal tracks op in een van de eerste muziekstudio’s in Chicago. Opnames die nu vrijgegeven worden op het Numero Group label. We hebben hier dus te maken met een behoorlijk bijzonder album van een nogal obscure band.

Zoals de naam al aangeeft is het een allround partyband die verschillende stijlen en richtingen (o.a. soul, jazz, new wave, disco,..) uitgaat en die bovendiesongsn - zo blijkt uit de hoes - niet gespeend is van enige humor (“if it is resold or uploaded... a giant monster with your face will destroy Tokio”). Bovendien, zo leert enige research, bevat het album slechts een strenge selectie uit die opnames. Andere nummers uit diezelfde sessies worden - vanwege commerciële motieven - uitgebracht als afzonderlijke single of komen op verzamelalbums terecht, zoals ‘More Than Enough’ of Saturday Night.

Er staan slechts acht nummers op het album. Maar die blijken van erg goede kwaliteit te zijn. De nummers op het album bevatten, naast excentrieke disco en funk, ook soulinvloeden en er wordt zelfs geflirt met punk en upbeat nummers. Het is, om kort te zijn, het soort funky album dat de luisteraar hoe dan ook in een onvervalste partymood brengt.

Stevige opener Ain’t Gonna Cry zet met zijn funky ritmes meteen de goede toon en doet denken aan de disco van 'Saturday Night Fever'. Het is een van de vele fijne discogrooves op dit album waarbij opvalt dat er genoeg variatie voorzien is binnen het nummer, hetgeen ook te horen is aan de doordachte opbouw. Zo blijft het nummer tot op het einde boeien. Ook Real Thrill laat horen dat er genoeg ruimte is voor experiment.

Het door een stevige basgroove begeleide Try, Try, Try laat knappe vocals horen. De intro van My Sentiment lijken we dan weer elders gehoord te hebben, maar net op het moment dat de vocals te kitsch klinken, wordt het nummer terug in goede banen geleid. Bij herbeluistering valt op hoezeer de song een hypnotiserende, tranceachtige groove opwekt.  

Once In A Lifetime is grootstedelijke funk, bedoeld is om mensen naar de danszaal te lokken, terwijl de opgewektheid van het bijna zeven minuten durende Taken By Love het tempo wat naar beneden haalt, maar desalniettemin aangenaam om naar te luisteren blijft.

Call For Love is de vreemde eend in de bijt, gezien daar halfweg ineens onverwacht gespeeld wordt met allerhande upbeat tempowisselingen. I Want You doet niet alleen qua titel denken aan de klassieker van Marvin Gaye, ook muzikaal zijn de referenties niet van de lucht.

Als geheel hoor je een erg funky album, waarmee de fans van Prince, Marvin Gaye en pakweg Jamiroquai hun voordeel kunnen doen. Als we het album tegen de kritische lens houden, dient gezegd dat de zang niet altijd even zuiver op de graat is en sommige nummers gevaarlijk tegen de kitschgrens aanschurken.