Unreal City - Il Paese Del Tramonto

AMS

Bij het beluisteren van ‘Il Paese del Tramonto’ gaat de fantasie met ons aan de haal. En dat is wat goede muziek doet. De creatie van een land dat geregeerd wordt door dromen, is precies de metafoor die het Italiaanse progressieve gezelschap Unreal City voor ogen had. De formatie uit Parma staat stevig in de klassieke seventiestraditie, maar met een moderne, gothic-achtige insteek.  

De psychedelische intro van Obscurus Fio roept overtuigend een droomwereld op die ons voor de rest van het album in een ijzeren greep houdt. Om synaptische verbindingen te leggen met het freudiaanse onderbewuste, kiest Unreal City voor een aan het genre schatplichtige breedvoerigheid. Maar omdat dromen zo onvoorspelbaar zijn, is de groep niet bang om een spanningsboog abrupt af te breken en een verrassende zijweg in te slaan.

Door die met omwegen aangelengde, meanderende songstructuren wordt dit album geen wandeling in het park, maar een bergtocht. Maar vrees de inspanning niet, want de beloning ligt niet enkel aan de meet, maar in elke afgelegde schrede. Dit is muziek met grote picturale kwaliteiten die de luisteraar bij momenten naar adem doen happen; zo krachtig kan schoonheid klinken.

Maar schoonheid kan wreedheid verbergen. De hoofdpersoon van ‘Il Paese del Tramonto’ begaat een passionele moord maar beseft niet wat hij gedaan heeft. Wanneer hij tot het besef komt wat hij gedaan heeft, wordt hij door zijn geweten – dat als een interne, morele arbitrage functioneert – veroordeeld. De beschuldigde wordt gereduceerd tot een eencellige zonder wil of rede – allemaal in een droom weliswaar.   

Een surrealistische wereld zoals hier geschilderd is doorgaans een extremer landschap met onberekenbare obstakels en nog niet aangetast door het pikhouweel van de redelijkheid. Maar voor aficionado’s van vintage keyboards gaat achter de Dali-achtige droomwereld een paradijs schuil. Toetsenist en leadzanger Emanuele Tarasconi en zijn jonge wolven werden ontdekt door Fabio Zuffanti. Al op het debuut ‘La Crudeltà di Aprile’ was Tarasconi’s talent voor dat typisch Italiaanse lyricisme ontegensprekelijk.    

De overtuigende mix van retroklanken en moderne invloeden mondt uit in de twintig minuten tellende synthese Ex Tenebrae Lux. We horen echo’s van vroege Pink Floyd, maar er liggen voortdurend stilistische verrassingen op de loer. Ook de strakke regie van Tarasconi en de goed op elkaar ingespeelde band tillen deze plaat naar een hoger niveau.