Valentine - The Alliance
It's all happening
In tijden van hip hop, Angeles en Adèles allerhande, computergestuurde Tomorrowland muziek en wat nog meer, verwacht men het niet meer en dan opeens : een flashback naar de seventies of de eighties toen Meat Loaf en symphonische rock superhip waren en de charts bezetten. We dachten dat ze uitgezongen, misschien zelfs uitgestorven waren, maar neen hoor, met Valentine is opnieuw een vrij onbekende telg boven gekomen. Een telg, vooralsnog geen generatie.
‘The Alliance’ heet het album en is enkele maanden geleden uitgekomen, maar het had evengoed enkele decennia geleden kunnen zijn. Valentine is de groep die rond de androgyne leadzanger en huiscomponist Robbie Valentine gebouwd is. Hij zou zelfs in het begin van de ’90 – inderdaad zolang bestaat Valentine al – een wereldhit gescoord hebben met Over And Over Again en wil dat blijkbaar met het materiaal van ‘The Alliance’ nog eens overdoen.
Gaat hem dat lukken ? Dat is nog maar de vraag. Voor die hards klinkt deze muziek als …. maar de kritische randbemerking die we toch mogen opperen is dat er een zekere gedateerdheid ademt uit deze muziek. We vragen ons af of anno 2018 nog veel jongeren – zeg maar de overvloedige naar Studio Brussel gerichte oren – door dit soort muziek verleid worden.
Niet dat het slechte muziek is. De heren kunnen een song opbouwen, beheersen hun instrumenten en hebben goede stemmen, maar zijn ondertussen in een erg kleine niche van de muziekbusiness terechtgekomen. Naar goede traditie hebben ze natuurlijk een thema voor hun album – The Alliance Theme. Maar even later, van bij de eerste echte song Judgment Day, wordt het duidelijk: dit is symphorock van het zuiverste kaliber, ook goed bruikbaar in stadions. De toon is meteen gezet, de wapperende haren, de strakke leren broeken, de benen in spreidstand moet de luisteraar er zelf bijdenken. Niet dat het veel moeite zal kosten voor de kenners van het genre. In Black Dog zit al een eerste, zij het niet spectaculaire gitaarsolo, Sons Of America is een (zeer) slechte imitatie van Queen en denk bij Running On Empty vooral niet aan Jackson Browne, tenzij je masochistische trekjes hebt. Eleanor Robyn, de obligate ballade op zo’n plaat (deze keer van een vader voor zijn dochter), is een van de betere momenten op de plaat.
De single lijkt ons stadionrockgewijs slim gekozen: Soldiers Of Light is dansbaar en nodigt tegelijk onweerstaanbaar uit tot massale koorzang en opgestoken armen. Het had trouwens evenzeer The Bitter End kunnen zijn, want ook die song beantwoordt perfect aan de criteria voor succes bij dat soort optredens. En bij nader luisteren geldt dat ook voor Masters Of Our Minds. Het lijkt haast of Valentine een formule heeft waarbinnen de groep eindeloos varieert.
Wij zijn niet warm geworden van ‘The Alliance’, maar dat zouden we dertig jaar geleden evenmin geworden zijn. Los daarvan gebiedt de eerlijkheid ons te zeggen dat het in zijn genre, hoe passé het ook mag klinken, een professioneel gemaakt werkstuk is geworden dat de liefhebbers van symphorock zeer waarschijnlijk niet zal ontgoochelen.