Valerie June - Pushin' Against A Stone

Sunday Best

Enkele maanden geleden hoorden wij You Can’t Be Told van Valerie June. Het was een aanstekelijk bluesnummer dat ons aan The Black Keys deed denken met een vrouwenstem zoals we die al heel lang niet meer gehoord hadden. Echt. Onvervalst. Valerie June klonk zwart zoals alleen zwarten kunnen klinken.

Dat Valerie June ons aan The Black Keys deed denken bleek geen toeval. Producer van haar debuut ‘Pushin’ Against A Stone’ is Dan Auerbach, de helft van The Black Keys. Auerbach, die eerder ook producer was van de debuutplaat van Michael Kiwanuka, lijkt de perfect geplaatste man te zijn om van deze plaat een succes te maken. De soul van Kiwanuka verbinden met de blues van The Black Keys zou wel eens tot een heel erg goed resultaat kunnen leiden.

Eenendertig jaar oud is ze ondertussen en ze lijkt nog een nobele onbekende, maar eigenlijk is ze al lang geen debutante meer. Tussen 2006 en 2010 nam ze drie platen op in eigen beheer. Ze tekende nooit bij een label en de platen stierven dan ook een stille dood, maar het gaf haar wel ervaring met het opnameproces en ervaring als frontvrouw.

“I ain’t fit to be a mother / I ain’t fit to be no wife yeah / I been workin’ like a man y’all / I’ve been workin’ all my life", zo trapt ‘Pushin’ Against A Stone’ af met Workin’ Woman Blues waarmee June vooral lijkt te zeggen: uit de weg, ik ben er klaar voor; vanaf nu ga ik doen wat ik graag wil doen.

June heeft al laten weten dat ze vooral een label wil waar ze haar zin kan doen. Ze wil niet de volgende Beyoncé worden. In Somebody To Love horen we June zichzelf begeleiden op banjo - iets wat we Beyoncé nooit zullen horen doen - in een erg uitgeklede song met naast de banjo enkel nog wat strijkers. Somebody To Love is ook terug te vinden in een akoestische versie als hidden track waarbij we enkel de banjo horen en die versie is zo mogelijk nog beter.

Tennessee Time had niet misstaan op de soundtrack van 'The Broken Circle Breakdown' en Trials, Troubles, Tribulations laat ons horen dat Valerie June niet enkel een bluesplaat en een goeie bluesgrassplaat in zich heeft, maar ook nog eens een countryplaat. On My Way valt ergens tussen dat alles in, maar blijkt na menige luisterbeurt wel het allermooiste liedje van de plaat.

De bluesinsteek komt vooral tot uiting op You Can’t Be Told en Workin’ Woman Blues – de tracks die moeten fungeren als lokkertje – en in titeltrack Pushin’ Against A Stone. Wie een bluesplaat verwachtte na het horen van You Can’t Be Told, zoals wij aanvankelijk dachten te krijgen, is eraan voor de moeite. In ruil krijgen we niet enkel blues, maar een hele retrohutsepot.

Dat maakt dat we op basis van‘Pushin’ Against A Stone’ voorlopig nog geen hoogte kunnen krijgen van de artieste Valerie June. Het zal ons dan ook benieuwen of ze in haar muzikale toekomst duidelijker voor de ene of de andere richting zal kiezen.

Twee minpuntjes: The Hour neigt voor ons iets te veel richting Duffy en Shotgun is nogal zagerig, maar als we die twee nummers buiten beschouwing laten heeft Valerie June een erg sterk en vooral erg interessant debuut afgeleverd. Na ‘Pushin’ Against A Stone’ gehoord te hebben vragen we ons ook af wat een samenwerking met Jack White zou opleveren.

Wie dit live wil meemaken kan op 30 april naar de Botanique (er zijn nog tickets beschikbaar.) en naar Gent Jazz Festival op 19 juli