Van Dik Hout - Alles Wat Naar Boven Drijft

VDH Records

Van Dik Hout is een van die bands waarvan we altijd blij zijn als ze een teken van leven geven. En al helemaal als dat teken van leven een nieuw studioalbum is. De band leverde zeven sterke albums af met ‘Kopstoot Van Een Vlinder’ (1997) als magnum opus. Op zijn zachtst gezegd een knappe prestatie. Vooral als je bedenkt hoeveel tijdgenoten niks noemenswaardigs meer hebben gemaakt of simpelweg uit het muzikale landschap zijn verdwenen. Drie jaar na ‘LEEF!’ en in het jaar dat de Nederlandse band haar twintigjarige jubileum viert is er het achtste studioalbum: ‘Alles Wat Naar Boven Drijft’.

De thematiek van ‘Alles Wat Naar Boven Drijft’ heeft raakvlakken met ‘Tunnel of Love’ (1987) van Bruce Springsteen: het einde van een relatie (Wrakhout), het verwerken (Gun Me Wel Je Tranen), herpakken (Nu Het Licht Weer Schijnt Op Mij) en het nieuwe begin (Wij Gaan Voor Dit Moment). Dit wordt op haast literaire wijze geschetst (“We drijven weg / steeds verder uit elkaar / En alles wat naar boven drijft / is wrakhout, in de eindeloze maalstroom van de tijd”) en door Martin Buitenhuis met de mooiste zanglijnen vertolkt.

Muzikaal en compositorisch laat de band het geluid van voorgaande albums doorklinken (Lieg Niet Meer had op ‘Vier Weken’ uit 1995 kunnen staan), maar laat ook een nieuwe Van Dik Hout horen (het folk-achtige Gun Me Wel Je Tranen bijvoorbeeld). De toevoeging van nieuwe elementen als blazers en banjo aan het instrumentarium speelt daarbij een rol en de bandleden hebben de muziek soms anders benaderd en gearrangeerd. Maar het geheel ademt wel duidelijk één sfeer.

En over sfeer gesproken: die wordt voor een deel gecreëerd door de levendige en subtiele productie van Guido Aalbers. Goed voorbeeld is het prachtige Wrakhout. De blazers staan achterin de mix, waardoor het klinkt als een brassband, die elk moment de hoek om kan komen marcheren, terwijl het met reverb en delay bewerkte gitaarwerk van Dave Rensmaag als een geest door het liedje waard. Subliem!

Veel Nederlandse artiesten (o.a. Daniël Lohues van Skik en Ellen ten Damme) leverden een gastbijdrage, maar die op Spijt Slaapt Nooit is misschien wel de meest opvallende: Acda en de Munnik voorzien het refrein van prachtige meerstemmige achtergrondzang. Het betreft hier nochtans geen verkapte reünie van De Poema’s. Het resultaat is werkelijk zinderend!

De plaat klinkt fris, avontuurlijk, sfeervol, emotioneel diepgaand en tegelijkertijd vintage Van Dik Hout. Met ‘Alles Wat Naar Boven Drijft’ heeft de band niet alleen haar beste album sinds ‘Kopstoot Van Een Vlinder’ gemaakt, maar ook een van de beste albums van het nog prille muziekjaar. Dat verdient op zijn minst een diepe buiging, net zoals zij die na hun concerten plegen te maken.