Vanessa Van Basten - Closer To The Small/Dark/Door

Robotic Empire

We gingen stellen dat we dit schijfje volkomen onbevooroordeeld benaderd hebben, aangezien de naam die erop prijkt, Vanessa Van Basten, ons immers niets maar dan ook niets zegt. We botsten evenwel onmiddellijk met onze initiële stelling, want hangt bij een artiest waar je nog nooit van gehoord hebt niet de natuurlijke reflex dat het wel niet veel soeps zal wezen? Deze natuurlijke reflex hebben we overboord gezet, samen met de filosofische bespiegelingen over identiteit en reputatie. Gewoon luisteren en ontdekken dus.

Vanessa Van Basten - is dat de naam van de frontvrouw? Zijn het behaarde kerels met een fictief alter ego? - opent het album 'Closer To The Small/Dark/Door' op dromerige wijze met Porzellangasse. Aanzwellende synths komen al snel gitaargetokkel tegen, waarna lichte regendruppels van percussie de drums laten inzetten en de song zachtjes verderkabbelt. Denk aan de repetitieve melodieën van postrock, hoewel de noemer "sofpostrock" hier meer van toepassing lijkt. Naar het einde toe horen we vrouwenzang - is dat Vanessa? - waarna we plots in het Duits de Log Lady (met dank aan het cd-boekje) ons horen toespreken.

Putana drijft op een distortionriff, die gelardeerd wordt met een melodieuze gitaarlijn. Niemand zingt in deze midtemposong. Een blik op de volgende titel leert ons dat het gaat om Italianen: L'Uomo Che Comprava Il Tempo kabbelt ook alweer voort zonder een tempoversnelling te plaatsen, we horen wel een gastoptreden van een saxofoon dat we kunnen smaken.

Halfweg de cd wordt de toon wat agressiever, met drums die zowaar wat de metaltoer opgaan en zodoende voor de nodige versnelling zorgen. Helaas zit op datzelfde moment het keyboard veel te luid in de mix, terwijl we met moeite de nochtans best fijne maar simpele riff op gitaar horen. Bij de weinige vocals die aan bod komen, horen we zelfs enige grunts. De toegevoegde waarde van de sample waarin Marco Van Basten een goal maakt ontgaat ons volledig. Ondanks zijn lengte van 9'16'' is Fuck The Best, Take The Rest, met het verdienstelijk soleermoment van de gitarist achterin de song, best genietbaar.

Het kernwoord van deze band is "sfeer", zo ook in Domio '95. Geen flauw idee waar deze woordloze song over gaat, maar het luistert lekker weg. Aan de andere kant blijven de akoestische gitaar met de gedrapeerde synthpartijen niet echt hangen, een zeer dat toepasbaar is op de hele cd. Wie tuk is op alles dat naar postrock geurt, zal hiermee vermoedelijk wel weg kunnen, al zijn er betere bands in het genre dan dit drietal uit Genua. Nu weet u ook wie Vanessa is.