Vermillion Skye - Security Theater
Eigen beheer
Zeggen dat we ons minder veilig dan ooit voelen, is een open deur intrappen. Gelukkig kan muziek als tegengif dienen voor deze donkere gedachten. Al zit je met een titel als ‘Security Theater’ natuurlijk pal op de afschuwelijke actualiteit. Maar voor een goed begrip: Vermillion Skye schreef dit album over het veiligheidsthema veel vroeger dan het in Parijs of Californië gestichte onheil. "Life imitates Art far more than Art imitates Life", wist Oscar Wilde al.

De grillen van de muziekwereld: in de tweede helft van de seventies zou dit een grote naam geweest zijn. Maar muziek hoort tijdloos te zijn, en dus is Vermillion Skye ook vandaag een welkome gast op feestjes. Zeker als je klinkt als een kruising tussen The Beatles en Queen. Dat DNA zit hoorbaar in deze Canadese formatie, zoals meteen blijkt in opener Stone Cold Love.
Een nummer als Biding My Time herinnert dan weer aan de pomprock van Styx en Saga. Die invloeden keren ook terug in The Silence, You Can’t Be Yourself en Do What You Gotta Do. Zo hapklaar gesneden als prog maar kan zijn. Lekker gezongen refreinen en catchy toetsenwerk dus, zonder dat men substantieel verlies maakt. Hier en daar een fijne gitaarsolo, al mocht het wat meer zijn.
Als we goed geteld hebben, is dit al hun vijfde langspeler, maar het eerste album met songschrijver en toetsenist Jeff Johnston als leadzanger, die hier een meer dan adequate indruk maakt. De connectie tussen de twaalf songs is het thema van (on)veiligheid, waarmee de band gezien de actualiteit de nagel op de kop slaat. Do What You Gotta Do eindigt zelfs met revolverschoten. Akelig klinkt het wel, gezien de recente drama’s.
Verwacht echter geen donkere en deprimerende muziek. Het is allemaal eerder lichtvoetig en upbeat. Luister eens naar het met sax op smaak gebrachte They Get To You: een laconieker houding tegenover het dreigende gevaar van terroristen is moeilijk denkbaar. Iets ernstiger is Don’t Wait Up, dat politici en vredesdemonstranten een veeg uit de pan geeft.
Voor wie de dagelijkse nieuwsberichten toch te veel worden, is er het titelnummer waarin men zich een theater inbeeldt waar men naartoe gaat om veilig te zijn. Een track die misschien een bittere smaak nalaat gezien de gebeurtenissen in de Parijse concertzaal Bataclan, maar dat kun je de band niet verwijten. Johnston waarschuwt hier voor een gemakzuchtige houding bij de bevolking, maar ook voor een overheid die aan onze burgerrechten knabbelt. Een perfecte illustratie van de complexiteit van een ‘War on Terror’.