Vermin Twins - Exoskeleton

Inner Child Records / Rough Trade

Terwijl velen proberen hun software zo correct mogelijk te beheersen, de beats willen gelijk leggen en voorzichtig aan de knopjes draaien, raast Vermin Twins als een op hol geslagen olifant door de porseleinwinkel. “We willen de boel serieus opfucken”, zei Micha Volders in een interview met daMusic. Na een paar luisterbeurten van ‘Exoskeleton’ kunnen we vaststellen dat ze daar met verve in slagen.

Volders, ex-El Guapo Stuntteam-drummer, kroop voor dit nieuwe muzikale project dicht bij Lotte Vanhamel. Samen laten ze zich volledig gaan in Vermin Twins, dat meer is dan een muziekbandje. Kijk maar eens naar hun videoclips, albumhoes, persfoto’s en hun performance op het podium. Het lijkt één groot knutsellokaal, en zo klinkt ook dit schijfje. Een knip- en plakwerk waarvan wij al beginnen te zweten als we doorhebben hoeveel bloed, zweet en tranen ons dit zou kosten.

Alleen al in de 20 seconden durende intro Prelude lijken meer onderdelen te zitten dan in een onderzeeër. Het lijkt trouwens wel alsof het duo er een oraal fetisjisme op nahoudt, want op het album worden enorm veel stemmetjes vertraagd, versneld, opgeknipt en van vocoders voorzien. Ze flitsen van links naar rechts, van de ene gehoorgang naar de andere. En ook andere samples komen als nerveuze bacteriën aan je tenen kriebelen, zodat je na veertig minuten volledig dolgedraaid bent.

Al dat gefrutsel met geluid resulteert ook in een paar straffe nummers. Zo mag je ons nog bedwingen met tien buitenwippers, dansen zullen we op Hotwings. Het basrifje alleen al laat je op en neer wippen als een springbal. Funky as hell! En titelnummer Exoskeleton bedient zich van het soort flipperkasteffecten waar Boys Noize zich bij wijlen schuldig aan maakt. Zonder twijfel de twee feestnummers bij uitstek.

Bekijk Vermin Twins ook met de nodige humor. In Elektricity horen we een ettertje loos gaan in de studio van Daft Punk, waar hij alle mogelijke knopjes indrukt en alle schuifjes uitprobeert. Dit lijkt op een wel erg vuile versie van Harder, Better, Faster, Stronger. Hiphop wordt in Pest Control op de rooster gelegd en komt er redelijk aangebrand weer van: beats stuiteren als zeven beatboxers in een wasmachine, de rhymes klinken tegelijk grappig en lichtvoetig.

Wees dus gerust, er valt op ‘Exoskeleton’ genoeg te beleven om je een paar weken mee zoet te houden. Soms zit het ons zelfs iets té boordevol en snakken we naar water. Het zou de beluisterbaarheid in elk geval ten goede komen. Maar dat dit debuut een interessant pad opgaat, daar twijfelen we niet aan.