Violent Femmes - We Can Do Anything

PIAS

Ooit waren Violent Femmes trendsetters, die evolueerden van punkfolk naar countrypunk en weer terug en niet vies waren van een experimentje. Ruim dertig jaar na het debuut staan ze er nog. Ze mogen hier en daar wankelen, toch blijft het geheel overeind.

Echt heel erg productief zijn ze ook niet geweest, gezien dit nog maar het negende album is. Maar daarop gaan we ons niet blind staren. Er zijn genoeg bands die slechts een paar platen hebben opgenomen in een lange carrière, maar ze wel allemaal hebben doen tellen. Dus krijgt deze late opvolger van ‘Freak Magnet’ (uit 2000) een eerlijke kans.

Humor is hen nooit vreemd geweest, ook al was (en is) die vaak zwartgeblakerd. Dat is op ‘We Can Do Anything’ alvast niet veranderd. Neem nu de drinkebroersong I Could Be Anything, die er gewoon om vraagt om dronken door de pub te zwalpen met je das om je voorhoofd. Ook in Big Car zit die humor (“Come on in my car / I got a big one”) onderhuids te wachten tot de zweer openbarst, hetgeen eigenlijk nooit gebeurt en op die manier weer voor extra spanning zorgt.

Muzikaal is er niet veel veranderd. Het Femmes-geluid draait nog steeds om de minimale drums van Brian Viglione (ooit nog het mooie weer makend bij The Dresden Dolls en inmiddels vervangen door John Sparrow), de typische, akoestische bas van Brian Ritchie en de kenmerkende stem van Gordon Gano, die vooral in de eerste paar songs klinkt als een dronken David Byrne. Daar voegen ze in Issues bijvoorbeeld een saxofoon aan toe, hetgeen het nummer zeker ten goede komt. In Travelling Solves Anything wordt er een accordeon toegevoegd. En steeds weer weten ze dat perfect in te passen zonder zichzelf ook maar enigszins te verloochenen.

Pas in een song als Holy Ghost lijken de echte Violent Femmes te komen bovendrijven. Het tempo wordt zenuwachtig en de nasale klank in Gano’s stem krijgt de bovenhand in combinatie met zijn curieuze vibrato. In dezelfde categorie, zij het iets minder snel, zit Foothills. Helemaal de countrypunkweg terug vindend is afsluiter I’m Not Done, waarmee de cirkel toch weer min of meer rond is, zij het met de nodige bulten en builen.

Zo blijkt er op dit ‘We Can Do Anything’ nog steeds genoeg te smaken voor de Femmes-liefhebber, die zich deze plaat met een gerust hart kan aanschaffen. Violent Femmes hebben dus duidelijk nog een reden van bestaan, ook al zijn ze al lang geen trendsetters meer.