Violent Jasper - Control
Gentle Art Of Music
Violent Jasper is een offshoot van de Duitse progrockband Sylvan en focust op de liefde van toetsenist Volker Söhl voor filmmuziek. Die passie drijft hem al sinds zijn jeugd. Maar of ‘Control’ overeind blijft om zowel de Sylvan-fan als de liefhebbers van soundtracks te bedienen?
Het onderwerp van ‘Control’ lijkt op het eerste gezicht zwaar op de hand: heeft het individu controle over zijn emoties of controleren de emoties zijn beslissingen? Het resultaat is een album dat probeert concrete antwoorden te formuleren, al zijn die dan voorspelbaar. Zo komt de luisteraar in Stay tot de slotsom dat druggebruik om problemen het hoofd te bieden nooit meer is dan een pleister op een houten been. Werkelijk?
Andere thema’s, die ‘Control’ bestrijkt, zijn uitzichtloosheid (Promise), arrogantie en hoogmoed (Hail Thee Mockery) en innerlijke leegte (Frontiers). Toch is het in die leegte dat een mens vrede vindt. Ironisch, zeker, maar dat is wat de reprise van het titelnummer suggereert. Maar over wie of wat nou de touwtjes in handen heeft, daar blijft Söhl erg vaag over. De luisteraar moet er – in de postmoderne traditie – zelf maar achter zien te komen.
Söhl wilde een vrouwenstem om het narratief van deze conceptplaat te leiden. Met Caroline von Brünken, die ook met RPWL samenwerkt, vond hij iemand die het hele werk kan dragen. Bij momenten wordt zij bijgestaan door Sylvan-zanger Marco Glühmann, waardoor het emotionele bereik verbreedt. Wat ons betreft had Glühmann een grotere rol mogen krijgen. Waarom niet een paar duetten extra? Het had het geheel misschien meer Disney-allures gegeven, maar ook meer punch.
De kern van de line-up bestaat naast Söhl uit Sylvan-gitarist Johnny Beck. Hij en drummer Jens Lueck mogen de emoties af en toe met een ferme uithaal onderstrepen. Aan het andere eind van de balans zorgen piano, strijkers en hobo voor lichte orkestrale toetsen. ‘Control’ wordt hierdoor nooit echt bombastisch.
Uiteindelijk is het niet duidelijk geworden waar Söhl en Beck precies naartoe willen met deze plaat. Zowel de progliefhebber als de filmfan blijft op zijn honger zitten. Hoe overtuigend ook uitgevoerd, is dit een geval van vis noch vlees.