Vista Chino - Peace

Napalm Records

Daar is hij dan eindelijk, de langverwachte debuutplaat van Kyuss Lives! Of nee, Vista Chino natuurlijk. Als voormalige bandgenoten met elkaar in conflict raken over het hanteren van de groepsnaam, kan dat leiden tot een weerzien voor de rechter in plaats van op een door velen gewilde reünie. Josh Homme, de prominent die andere prioriteiten heeft, bleef het alleenrecht op de naam Kyuss eisen waarna zijn vroegere maatjes tenslotte kozen voor Vista Chino en er een gloednieuw studioalbum kon verschijnen.

Een frisse start dus voor de heren, die sinds 2010 de wereld rondtrokken om de klassiekers van de stonerrocklegende te spelen. En die frisheid straalt er ook af van dit album 'Peace'. In eerste instantie lijkt de band, vooral met de popgevoelige opener en single Dargona Dragona, dichtbij de stijl van Homme's Queens Of The Stone Age te blijven. Maar al snel horen we dat er veel meer in het vat zit.

Een reeks tamelijk lange nummers biedt alle ruimte aan de soms licht psychedelisch aandoende gitaarpartijen van onze eigen Bruno Fevery, zonder dat het uitmondt in een vrijblijvende jamsessie. Net op het gebied van opbouw en songstructuren komt Vista Chino goed uit de verf. Dit maakt van 'Peace' een fijne naar bluesrock overhellende plaat waarmee het - zeker voor wie scherpe gitaren gemakkelijk verteert - prettig relaxen is, maar die toch ook met goed gedoseerde tempowisselingen en andere verrassingen genoeg prikkelingen uitdeelt.

Een opvallend verschil met het klassieke werk van Kyuss is dat het befaamde, superzware basgeluid, waar ook de jongste navolgelingen in het genre wel pap van lusten, veel minder een stempel op de muziek drukt. Voor de trouwe Kyussfan is dat wellicht een gemis.

Aan de andere kant geeft dat de band ook meer vrijheid. Zo kan het voorkomen dat we met Planets 1 & 2 eerst in een fijne, ongedwongen vlotte track zitten en in het tweede gedeelte ervan op een soort experimentele blues getracteerd worden.

Wie wel duidelijk en met overtuiging zijn visitekaartje heeft afgegeven is John Garcia. Ook zijn zang klinkt veel minder zwaar dan op pakweg 'Blues For The Red Sun' (1992), en dat mogen we gerust een verademing noemen. Zijn stem is samen met de gitaarpartijen het element dat de classic rock op dit album hoog houdt. Liefhebbers van Robert Plant en - over goede zangers gesproken - Ronnie James Dio moeten Planets 1 & 2 en Barcelonian zeker een kans geven.

Het is dus geen QOTSA twee geworden En zeker ook geen verplicht studionummertje om maar te kunnen blijven toeren. Met 'Peace' heeft Vista Chino zich definitief op de kaart gezet. Nu eens zien of tieners die de band op grote festivals toevallig tegenkomen nog steeds op hun rug in het gras gaan liggen.