Vive La Fête - Produit De Belgique

Bertus

Vive La Fête is terug! Het Belgische discopunkgezelschap rond eeuwig verliefd koppel Mommens en Pynoo stoomde een nieuw album klaar dat de liefde voor België in de verf zet. Op ‘Produit de Belgique’ zijn er nog opvallend veel gitaren aanwezig om Jo Bogaert (Technotronic) als producer te hebben. Het levert een aangename, maar zeker niet te straffe, cocktail op.

Hun sound bleef alleszins ongewijzigd. Rauwe rock met een dansbeat onder en de golvende Franse stem van Els Pynoo die het geheel afroomt. Eerste single Décadanse is catchy maar ook niet veel meer dan dat. We laten nog even in het midden of er al dan niet vernieuwing nodig was. Het gitaarwerk in Je Ne Sais Pas Si Tu is namelijk al heel wat minder fel en dat haalt de punch in het algemeen wel naar beneden. Diezelfde opmerking geldt ook voor Bizarre, maar aan de andere kant brengen de intermezzo’s en variatie in het arrangement in beide nummers nog voldoende soelaas.

In Contraire valt het gitaarbestrijken niet helemaal weg, maar ligt de focus toch grotendeels op de elektronica. Dit is als een beetje shoegazen met de synthesizer, zeker in de lang uitgesponnen brug. Ook Mi Amore volgt in het rijtje van elektronische indie. Tot dusver hoor je geen slecht woord of dieptepunt uit onze richting! Het vaatje met synths, gitaren en de Franse zanglijnen lijkt maar niet leeg te raken en dat stoort langs de ene kant niet, maar de grens met het dal der tegenvallers is wel flinterdun. Waar Cinématheque bijvoorbeeld erg flets uitkomt, kan Pas Controlée die grens nog netjes afzweren.

De eventueel opgekomen twijfels worden nadien wel helemaal weggeblazen door Ce Soir, bij deze het beste nummer op de plaat. Photogénique probeert in dezelfde slipstream te volgen en slaagt daar wel grosso modo in. Een heel klein beetje sloom, maar vooral heel erg leuk en meezingbaar. Je M’en Fous doet z’n titel afstralen op de uitvoering. Agressieve gitaren, een uptempo beat en een blonde splinterbom achter de micro. Mommens en Pynoo op toerental in dit laatste drietal!

Titi hanteert de new wave-stroming als inspiratiebron, met stroperige synthlijnen en een baslijntje dat niet meer dan 2 akkoorden zal bestrijken. Guur, maar daarom niet minder geslaagd. Als slot dient Concert, die de welgekende formule terug wat doet tegenvallen. Interessanter is dan de bonus van Spaanse gitaren die na enkele minuten stilte opduikt of alweer even later de gezapige outro met allerlei instrumenten die een beetje los staan van de Vive La Fêtesound.

Ontzettend fijn materiaal voor de fans, maar er wordt geen revolte van jewelste of bestorming van de hitparades verwacht. Over enkele vrolijke radiosingles zul je ons echter niet horen klagen!