VOWWS - Under The World

Weyrd Son Records

Een Australisch deathpopduo, zo wordt VOWWS steevast voorgesteld. Wie kan zich daar wat bij voorstellen? Feit is dat de muzikale lijn van debuut 'The Great Sun' (met bijdragen van ondermeer Thor “Swans” Harris en Gary Numan) verschoven is van duistere industrial-postpunk naar een meer elektronisch geladen mengelmoes van … ja, van wat in feite?

Under The World

VOWWS laat zich niet graag muzikaal inkapselen. Met de nogal haakse man (Matt) -vrouw (Rizz) -duozang als centraal element, kiest de band voor elektropopsongs met een ontzettend gelaagde ondergrond. Een uptempo beat en een akoestische basismelodie in ESSEFF biedt onderdak aan een groot leger onderbouwende elektronica met een nogal megalomane, dramatische uitstraling. Een brede waaier van lagen en geluiden, sferisch en duister, zorgt elf keer op rij voor een overdonderende, volle sound. Dit is een verhaal dat draait rond filmische grootsheid en onvatbaarheid in een productionele rijkdom vol samples, dragers en bronnen.

Maar de klankpuzzels op deze plaat zijn niet enkel erg indrukwekkend, ze durven ook grillig zijn, met erg eigenzinnige melodielijnen. Verwacht zeker geen strofe-refrein-structuur of andere opbouwlogica. Het duo stelt eigen muzikale regels op. Een klagende viool, drammende gitaarriffs en een droge breakbeat vormen een mooi beginpunt, samen met de nogal vreemd kronkelende, atonale dubbelzang, voor Structure Of Love. Maar ook dan barst het klankspel weer los met pompende grooves en breed waaiende synthesizerlagen die in elkaar verwrongen en gevlochten zitten.

Durf je dan even aan darkwave te denken wanneer Agents Of Harmony een duidelijke Depeche Mode-stem en galmende gitaarnoise-melodieën draagt? Misschien eventjes. Maar dan komen die rijke texturen weer opzetten, dat ensemble van ondefinieerbare geluiden in een overdonderende totaalsfeer. Of dan durft VOWWS plots enkele schuifelende jazztonen bovenhalen of een surfgitaartje. Goed verscholen in het geheel dan.

Dit erg atmosferische album mag dan wel de rug keren naar het stoere gitaarkarakter van het debuut van dit duo, aan zwaarwichtigheid heeft VOWWS duidelijk niet ingeboet. Dit is niet zomaar een zondagochtendplaatje. Maar wel iets dat enige tijd mag verteren. Net als het masker op de hoes, verhult deze plaat veel. Erg veel.

15 mei 2018
Johan Giglot