W. Pike - Who's Gonna Fix It?
Eigen beheer
Een poosje geleden viel het debuutalbum van de enigmatische W. Pike op onze digitale deurmat. Een album dat je, zo bleek al meteen, niet snel snel kan beluisteren, laat staan beoordelen.
Ergens deed de naam W. Pike wel een belletje rinkelen. En ja hoor, we schreven al eerder over deze eigenzinnige Belgische artiest. Via deze link kom je desgewenst te weten wat we van een paar van zijn singles vonden. We hadden het twee jaar geleden zelfs al over deze plaat! Onze nieuwsgierigheid was weer gewekt. Hoe kwam het dat de plaat er nu pas is?
Blijkt dat dit een puur DIY-project is. Alles aan ‘Who’s Gonna Fix It?’ is het werk van W. Pike zelf: van het componeren van de songs tot het schrijven van de teksten, het bespelen van de instrumenten en het vertolken van de zangpartijen tot de productie, over het artwork en de fotografie tot de promotie en distributie.
Daarbij voer de man ook nog eens, gedreven door perfectionisme, volledig op eigen kompas, wars van trends, hypes en goede raad van specialisten. Het resultaat is dan ook een album dat nergens mee te vergelijken valt, nationaal noch internationaal. Dit is geen commercieel product, maar een kunstwerk dat aandachtig en ongestoord gesavoureerd moet worden, het liefst nog met een goede hoofdtelefoon op.
Pas dan hoor je wat er zich allemaal op de achtergrond afspeelt en ontdek je toch een paar mogelijke referenties: Pink Floyd en Grandaddy. Die laatste noemt W. Pike nochtans zelf niet als één van zijn invloeden. Steek het op de trippy baslijnen, het uitgebreid instrumentarium en de meestal uitwaaierende songstructuren.
Zoals de titel al weggeeft, stelt W. Pike zich nogal wat vragen over de huidige toestand van de wereld. De twee poezen op de zetel slapen dan wel nietsvermoedend en de vogels in de tien minuten lange slotsong zijn zich ook nergens van bewust, maar zelf ligt hij wakker van alle tumult op het politieke toneel en bezorgt de klimaatcrisis hem nachtmerries. Niet dat alle nummers hierover gaan (We Were Lucky bijvoorbeeld, gaat zoals bekend over zijn moeder) en het is zeker niet allemaal kommer en kwel.
De plaat is meer een toevluchtsoord geworden. Opener Pessimism Is A Right, Optimism Is A Duty zet de toon en een nummer als She Just Killed The Moon heeft dan wel een onrustwekkende titel, het nummer zelf huppelt op een vrolijk synthdeuntje voorbij.
Ondanks de slechts zeven tracks is ‘Who’s Gonna Fix It?’ een trip die je eenenveertig minuten meeneemt door een bedwelmend klankenlandschap, geschapen door een dromerige perfectionist die snakt naar vrede, onschuld en oprechtheid. Is dat wat hij zelf bedoelt met My Stolen Dream, het prachtige centrale nummer? Wat er ook van zij: wij struinden meer dan graag mee door zijn sonische wereld, en kunnen u de trip ook alleen maar aanraden.
Voorlopig is dit album enkel te streamen, maar eind februari / begin maart verschijnen in witte uitvoering en middels een zo duurzaam mogelijk ecologisch verantwoord proces, ook fysieke exemplaren, gefabriceerd door Replifact.