Waldner - Found & Lost
Blue Fleur Musik
Canada heeft veel grote rocksterren voortgebracht, in de beide talen van het land. Toch verbergt het in zijn onmetelijkheid nog onvermoedelijk talent. Soms blijft dat talent als was het vastgevroren in het pool honkvast hangen in de onmetelijke prairies van het Noorden, soms verruilt men de eindeloze vlakten van het vaderland om zijn geluk elders te beproeven. Dat deed David Waldner en na lange omzwervingen kwam hij in Londen terecht. Hij vestigde zich daar en laat nu van daaruit zijn debuut 'Found & Lost' op de wereld los.
Het minste wat men van Waldner kan vertellen is dat de man uit velekorven eet of, zo je wil, naar vele muziekjes geluisterd heeft. Sommigen horen er R.E.M. in, anderen Nick Cave, een paar zelfs - "take the load, please" - The Beatles. Voor ons klinkt hij bijwijlen als een rijpe Ray Davies van The Kinks. Een gelijkaardig stemgeluid, dezelfde potentie om catchy melodieën te schrijven - luister maar even naar Too Much Of You - en datzelfde arty-sfeertje dat Mr.Davies als geen ander kon creëren.
Waldner trapt af met een vinnigheid die de Rode Duivels zou doen blozen. Het openingstrio draait meteen op volle toeren en is intelligent genoeg geproducet voor de hitgevoelige golven van de overzeese radiostations. Op Heaven Only Knows neemt hij wat gas terug om dan in een brede melodie, gedragen door een orgel, het titelnummer los te laten en te larderen met een heuse gitaarsolo. Even verder krijgt In Stone een mooi refrein mee dat wel eens een dag zou kunnen blijven hangen wanneer het 's morgens 'Voor De Dag' op de radio geserveerd wordt.
Enig mooi is de inktzwarte ballade Wilderness : zelden werd vertwijfeling zo mooi verpakt in een eenvoudige song waarin de piano de melodie draagt en af en toe steun krijgt van een spaarzame bas of piano. 'Found and Lost' wordt indrukwekkend afgesloten door This Wonderful Pain. Waldner, de eenzame bard wordt hier even de schitterende producer van zijn eigen miserie.
By the way, waarover zingt de man ? Echte vrolijkheid moet je bij Waldner vooralsnog niet gaan zoeken. Er zit nogal wat eenzaamheid, verwarring, zelfs miskenning in de plaat verborgen. "And as everything shows / It's the end of your road" zijn verzen waar een mens niet vrolijk van wordt. Op Undone is de tune wel een opgewekte popdeun maar de tekst een en al ellende.
De aandachtige lezer had het allang door. 'Found & Lost' is een dijk van een plaat in de grote traditie van de ijzersterke ldvd-therapieën. Het muzikale talent van Waldner is echter zo multifocaal dat het geen langgerekte treurzang geworden is, maar een boeiende benadering van de ellende. Deze plaat verdient onze grootste aandacht.